Sen Merkezden Konuştun …
Hâlvetî tarîkatının üstâdı Sümbül Efendi devrinde , Mûslihiddin isminde iyi bir hekim çok kişiye şifâ verirmiş , boş zamanlarında Sümbül Efendiye gelir , müritleriyle nasıl muhabbet ettiğine bakar , çok duygulanırmış .
Bir gün demiş ki : “ Efendi , senin cemaatin her gün artmakta . Benim cemaatim hiç artmıyor .”
“ Sen ne iş yaparsın ?” “ Ben hekimim .”
“ Sen hastaya şifâ verirken , karşı taraftan dünyalık alır mısın ?”
“ Evet , alırım .”
“ Onun için sende cemaat toplanmaz . Ben ise Hakk ’ ın büyüklüğünü hiçbir menfaat gözetmeksizin sunarım . Onun için cemaat gelir , rûhî gıdasını alır , buradan doyumsuz ayrılır .”
O akşam Mûslihiddin Efendi bu sözlerin muhâkemesini yapmış , ertesi gün erkenden Sümbül Efendi ’ ye koşmuş .
Çıkmış huzûruna , selâm vermiş , “ Beni evlâtlığa kabul eder misin ?” diye sormuş .
“ Sen bana baba dersen , ben de sana evlât derim .” İkrâr vermiş , Sümbül Efendi ’ nin evlâdı olmuş .
Gün gelmiş , Sümbül Efendi hastalanmış . Günleri sayılı , Hakk ’ a yürüyecek . Müritlerini karşısına almış , en kıdemliye sormuş , “ Erenler , yakında Hakk ’ a yürüyeceğim . Size bu âlemde Allahlık verilse ne yaparsınız ?”
“ Allah gecinden versin Efendim , bize böyle bir rütbe verilirse , çalışırız , bütün âlemi İslâm ederiz .”
190