Γράφει ο Παναγιώτης Κάρδαρης Συγγραφέας Ερευνητής
Πανορθόδοξη Σύνοδος και Γεωπολιτικά Αγκάθια Μέρος 3ο
O Tempora, O Mores …
Ο Ρωμαίος ρήτορας, πολιτικός και φιλόσοφος Κικέρωνας, στην πρώτη του ομιλία κατά του Λεύκιου Σέργιου Κατιλίνα, ανέφερε τη φράση O Tempora O Mores, Ω Καιροί, Ω Ήθη, θέλοντας να καταδείξει την έκπτωση της αρετής στην πολιτική σκηνή της εποχής του. Με αυτήν την φράση επιλέγω να αρχίσω, γράφοντας το τρίτο και τελευταίο μέρος του άρθρου για το προσκήνιο και το εμφανές παρασκήνιο της Μεγάλης Συνόδου, που έμελλε τελικά όχι μόνο να μην γίνει Πανορθόδοξη, αλλά και να γίνει αρχή έριδας για την παγκόσμια ορθόδοξη κοινότητα. Φίλες και φίλοι αναγνώστες και αναγνώστριες, θα ήταν ψέμα αν σας έλεγα ότι είμαι χαρούμενος για όσα θα αναφερθούν ή για όσα αναφέρθηκαν σε αυτό το άρθρο. Γιατί σε ποιον φέρει χαρά να περιγράφει την έκπτωση των θεσμών και των αξιών μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου; Θα μου πει κάποιος ότι αυτή είναι μια προσωπική άποψη και ίσως, μάλιστα, εσφαλμένη. Σε αυτόν τον άγνωστο θα απαντήσω το εξής, η Εκκλησία όταν γεννήθηκε υποτίθεται ότι στηρίχθηκε στην λέξη « Οικουμενικότητα », η πρώτη απόπειρα παγκοσμιοποίησης της θρησκείας, της εξουσίας και των θεσμών έλαβε χώρα μέσα από το ίδιο το εκκλησιαστικό δόγμα.
Η γέννηση της εκκλησίας σύμφωνα με τη θεολογία έλαβε χώρα την Πεντηκοστή, όταν το « Άγιον Πνεύμα » κάλεσε τους πάντες σε ενότητα και αναίρεσε την κατάρα της Βαβέλ.( Για περισσότερα σε αυτό το θέμα δείτε Περιοδικό ΤΜ). Αυτό το δόγμα- και λυπάμαι που θα στεναχωρήσω κάποιους φίλους, αλλά όταν εξετάζω την ιστορία το κάνω χωρίς συναίσθημα και χωρίς να βγάζω τις προσωπικές μου πεποιθήσεις.- δεν μίλησε ποτέ για εθνοφυλετικές εκκλησίες, οι οποίες θα έβαζαν πρώτα το κρατικό συμφέρον και ύστερα αυτό του ανθρωπίνου προσώπου που πασχίζει να λυτρωθεί, σύμφωνα πάντα με την ίδια δογματική διδασκαλία.( Από την άλλη δεν μίλησε και για την ισοπέδωση πολιτισμών και ανθρώπων στο όνομα της απόπειρας παγκοσμιοποίησης που προωθείται σήμερα από τα διεθνή κέντρα εξουσίας. Ίσα-ίσα σεβάστηκε τον εκάστοτε πολιτισμό, όχι φυσικά στο κομμάτι της θρησκείας, αλλά σε όλα τα άλλα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Με εξαίρεση κάποιες ακρότητες που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της « μετάβασης » της θρησκευτικής εξουσίας από το πολυθεϊστικό στο μονοθεϊστικό σύστημα).
Η Πτώση της Οικουμενικότητας …
Η πτώση της ιδέας του Οικουμενικού Χριστιανισμού συντελέστηκε ή μάλλον αποκορυφώθηκε κυρίως κατά το σχίσμα της Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας. Έπειτα ο κατακερματισμός των παλαιών χριστιανικών αυτοκρατοριών και η αμφισβήτηση από τις εθνικές κυβερνήσεις της εξουσίας του Πάπα, έφερε στην δύση αρκετές συγκρούσεις με το Βατικανό. Ως αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης γεννήθηκαν από τη μία εθνικές εκκλησίες, άμεσα εξαρτώμενες από την πολιτική εξουσία, τέτοιο παράδειγμα αποτέλεσε η Αγγλικανική Εκκλησία. Από την άλλη γέννησε το κίνημα των διαμαρτυρόμενων ή αλλιώς τον προτεσταντισμό. Στην Ανατολή, η πτώση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του βυζαντινού πολιτισμού, που πάντοτε συνέπλεε με την θρησκευτική εξουσία προσπαθώντας, μάλιστα, κατά καιρούς να την ελέγξει βίαια και το πέρασμα των χριστιανικών περιοχών στην κυριαρχία του Ισλάμ, υποβάθμισε τα πατριαρχεία της Κωνσταντινούπολης, της Αντιόχειας, των Ιεροσολύμων και της Αλεξάνδρειας. Τα, πάλαι ποτέ, φώτα της ανατολικής εκκλησίας, που ονομάστηκε ορθόδοξη, θόλωσαν.
Μόνο η ρωσική ορθόδοξη εκκλησία έμεινε, σχεδόν, ανέπαφη, αφού όταν έπεφτε η βυζαντινή εκκλησία, αυτή, ανεξαρτητοποιημένη από την βυζαντινή διοίκηση, άκμαζε. Εξαίρεση βέβαια αποτελούν τα χρόνια του Τσάρου Πέτρου του Μέγα που θέλησε να υποβαθμίσει το ρόλο της Εκκλησίας στις κρατικές υποθέσεις τον 18ο αι. και φυσικά τα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης, τον 20ο αι. Ειδικά μετά τον 19o
Geopolitics. com. gr all rights reserved 2016 Page 25