Geopolitics Magazine November - December 2014 | Page 37

Geopolitics & Daily News Magazine
Είναι χαρακτηριστική η φράση που είπε ο Jean-Claude Juncker, επί χρόνια πρωθυπουργός του
Λουξεμβούργου και νυν Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής: “Όλοι γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε,
απλά δεν γνωρίζουμε αν θα επανεκλεγούμε μετά που θα το έχουμε κάνει». Η φράση του, καταδεικνύει
την αναποφασιστικότητα και αναβλητικότητα των πολιτικών οι οποίοι , ενώ γνωρίζουν ότι πρέπει να
προχωρήσουν σε σύγκρουση με το κατεστημένο, φοβούνται να κάνουν τις αναγκαίες τομές.
Το φαινόμενο αυτό αντανακλά την αλληλεπίδραση αλλά και σύγκρουση μεταξύ του προσωπικού και
κομματικού συμφέροντος και του συμφέροντος του συνόλου της κοινωνίας. Ενώ λοιπόν οι κυβερνήσεις
εξ ορισμού ωθούνται από την αντίληψη του γενικότερου καλού εντούτοις μοιραία καθοδηγούνται από
την ιδεολογία και την κρυφή ατζέντα διαφόρων οργανωμένων συνόλων με γερές ρίζες στη βάση του
εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος. Οι πολιτικοί που επιλέγουν να υποστηρίξουν τις μεταρρυθμίσεις
αντιπαλεύουν μέσα σ’ αυτό το πολιτικό σκηνικό των ανταγωνιστικών στρατοπέδων με αποκλίνουσες
ιδεολογίες, ενώ η αντιπολίτευση έχει την τάση να επικρίνει την κυβέρνηση για οτιδήποτε επιχειρήσει να
κάνει και βεβαίως θριαμβολογεί όταν η κυβερνώσα παράταξη αποτύχει.
Τα τρία πιο πάνω ερωτήματα όμως παραμένουν αλληλένδετα αφού η υλοποίηση ενός ριζοσπαστικού
προγράμματος μεταρρυθμίσεων εξαρτάται από την πολιτική θέληση και βούληση της ηγεσίας.
Η μέχρι τούδε εμπειρία, αποδεικνύει ότι σε χώρες όπου οι κυβερνήσεις επέδειξαν το απαιτούμενο
πολιτικό θάρρος και προχώρησαν σε μεταρρυθμίσεις που οδήγησαν σε πολιτικοοικονομική εξυγίανση και
φιλελευθεροποίηση των αγορών τα κυβερνώντα πολιτικά κόμματα επανεκλέγησαν. Κι αυτό δεν είναι
καθόλου τυχαίο. Είναι απόρροια της πρόσβασης μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος στην
πληροφόρηση και ενημέρωση αναφορικά με τη διακυβέρνηση σε χώρες που θεωρούνται πετυχημένες.
Με τη σειρά του, αυτό το γεγονός καθιστά σχεδόν αδύνατη την συνεχιζόμενη παρέμβαση από τα
οργανωμένα σύνολα και των ελίτ στην πορεία προς την αλλαγή και τις μεταρρυθμίσεις.
Πως όμως είναι δυνατόν, μεσούσης μιας οικονομικής κρίσης/ύφεσης που ήδη επισώρευσε σωρεία
δεινών, ειδικότερα μεταξύ των οικονομικά ασθενέστερων τάξεων, και προκάλεσε κοινωνική αναταραχή
να εφαρμοστούν μεταρρυθμίσεις που θα πλήττουν για παράδειγμα συνδικαλιστικά ή άλλα οικονομικά
συμφέροντα οργανωμένων συνόλων;
Ο νομπελίστας οικονομολόγος Milton Friedman
που υπήρξε διαπρύσιος κήρυκας της
απορρύθμισης και της φιλελευθεροποίησης των
αγορών, είχε πει χαρακτηριστικά: “Μόνο μια
πραγματική κρίση, ή ακόμα και η απλή αντίληψη
μιας κρίσης, μπορεί να παράγει πραγματική
αλλαγή. Όταν επισυμβεί, τα μέτρα που
λαμβάνονται εξαρτώνται από τις ιδέ :