Bu sabah ilk kez kendim uyandım. Annem başına
gelmedi babam seslenmedi hatta bizim ufaklık gelip
ayaklarımı minik patileriyle gıdıklamadı. Çünkü bugün
benim için büyük gündü. Yürüyerek gittiğim okul hayatı
bitmiş. Servisle giderek uzun okul günlerim başlayacaktı
Heyecanla hazırlandım. Elbette annem canımın
istememesine aldırmadan kahvaltıyı zorladı bende ilk
kez itiraz etmeden oturdum masaya . Liseye başlayan
kendim ama ailem benden daha çok konuşuyor ne
olacak der gibi videolarına bakıyor sonrada lokmalarını
peşpeşe yutmaya devam ediyorlardı. Bir tek Alfa mırıl
mırıl etrafımda dolanıyor kucağıma atlıyor başını
okşamalı istiyor yani normal davranıyordu. Be büyük an
okulun kanısındayım anne ve babamı yanımda
istemedim onlarda anlayış gösterip gittiler. Bahçe,bina
kocaman bir dev gibi sanki kolları ağzını açmış beni
çağrışıyorlardı az ileride bir grup bana baktı oralı
olmadım sonra bir grup daha baktı elleriyle ağızlarını
kapatarak konuştular ardından bana bakanların sayısı
giderek arttı. Yavaş yavaş etrafımda toplanıyorlar
birbirlerine işaret ederek beni gösteriyorlardı nedenini
bilmiyorum ama kendim hakkında bilmediğim ne
olabilirdiki birden heyecanımı mutluluğunu unutup
korku ve endişe içinde
-merhaba dedim-kalın bir sesle ufaklık yüzün kızarmış hayırdır diye
sordular
-9.sınıfım heyecanlıyım dedim
-çömez diyip güldüler
-Artık dayanamadı çömez değil heyecanlıyım dedim
--hahaa demek heyecanlısın kendine dikkat et dediler
Hiç bir şey demeden ordan uzaklaştım sıra olduk ve