Mezardan Gelen Sesler… Gor
İhsan Ata
Prömiyerini AltFest’13 kapsamında gerçekleştiren Gor (Mezar), bir mezarlıkta 5 ölünün hayat hikayesini ele alıyor. Mirza Metin’in yazıp yönettiği oyunun sahne tasarımı yine kendisine ait. Işık tasarımı Alev Topal’a, kostüm tasarımı Hale İşsever’e, müzikleri Nizamettin Arıç’a ve üst yazı çevirisinin Naze Yerlikaya’ya ait olduğu oyunda Alan Ciwan, Berfin Zenderlioğlu, Mensur Zirek, Mirza Metin ve Sadin Yeşiltaş rol alıyor.
Her şeyden önce, daha salona girer girmez karşılaştığımız sahne dili ve farklı oturma düzeniyle Gor, seyirciyi etkisi altına almayı başarıyor. Oyun başladıktan kısa bir süre sonra oyuncunun üstünde yattığı tabuttan da sesler gelmeye başlayınca iyice etki artıyor. Ve neredeyse salon mimarisinin bu oyun için yapıldığı hissine kaptıran sahne coğrafyasının müthiş kullanımıyla seyirci tamamen teslim oluyor.
Diğer taraftan hikayesini anlatan 4 erkek ve 1 kadının ses ve beden kullanımı, karakter analizleri, duyguları, jest mimik kullanımı, birbiriyle olan iletişimi kısacası sahne üzerinde olması gereken her şey dört dörtlük!
Yalnız kısa bir süre sonra herkes tabutundan çıkıp hikayesini anlatmaya başlayınca o etki de yavaş yavaş azalmaya başlıyor. Uzun monologlarında bu tempoyu düşürmesinde büyük etkisi olabilir. Hikayelerin genellikle çarpıcı olaylarla iç içe geçerek devam etmemesinden, bir bakıma epizotlar halinde kalması bir süre sonra o dikkati dağıtmaya başladı.
Evet, kız kardeşini vuran ağabey öyküsü ve diğerlerinin bu olay örgüsünden hareketle yola çıkması yani bir bakıma tekstin çıkış noktasını sağlaması tamam ama daha derine inmesi ve reji ayarına ihtiyaç duyuyor gibi geliyor bana. Çünkü hikayeler genellikle bireysel ilerliyor ve finalde herkes mezarına dönünce seyircide “Eeee?” duygusu oluşuyor. Bunun nedeni sahneye girerken yaratılan o atmosferin çıtasıyla finalin çıtasının eş değerde olmaması sanırım. Ayrıca herhangi bir propagandaya, şovenist bir söyleme, politik bir eyleme dönüştürmeden yalın, sanatsal, estetik bir dil kullanılması da çok kıymetli.