28
VVV-FOLDER
Een groot aantal wederopbouwwijken is inmiddels
alweer volledig geherstructureerd. Hard nodig om verdere
verpaupering te voorkomen, maar om te zeggen mooi… Nou,
nee. Tussen het Jaffa en de Boezem in Kralingen is het mislukt.
In het Ouden Noorden ook. Men ziet statische woonhuizen als
eenheidsworsten met af en toe een pleintje en een stukje gras. Geld
moet de bankschroef geweest zijn, anders kan men zoiets niet
bedenken.
Niet te snappen lukt het dan wonderlijkwijs weer wel in de uit 1956
daterende 110 Morgen Polder in Hillegersberg. En wie op de
Aelbrechtskade rijdt, ziet aan de overzijde in elk geval aan de
waterkant een herrezen Spangen in één frisse lijn. Maar daarachter
is het weer één pot nat. Geen enkele VVV-folder enthousiasmeert
de toerist om in de woonwijken van Rotterdam een kijkje te nemen.
Het zestiende eeuwse Delfshaven is oudstedelijke glorie. Eens te
meer een raadsel waarom ooit een dronken architect de kans heeft
gekregen om de prachtige klassieke line-up van de Voorhaven te
doorbreken met nieuwbouw. Geen foeilelijke, maar modernisme
hoort niet thuis in een stadssierraad waarin de historie van Piet
Heijn, de luitenant-admiraal van de West Indische Compagnie uit
de tijd van de Spaanse Zilvervloot (1628) in ere wordt gehouden.
Tegenwoordig wel met vraagtekens, maar tegenwoordig zijn
vraagtekens en provocatieve campagnes tegen oude tradities net
zo modern als de Erasmusbrug, het Nieuwe Luxor, de Montevideo
en het Centraal Station.
Duidelijk is dat Rotterdam zich wereldwijd in de schil majestueus
heeft gemanifesteerd. Het uiterlijke vertoon is geslaagd. Rotterdam is een moderne architectuurstad geworden. Wie vanaf Hoek
van Holland over de Maas vaart nadert links en recht een spierballenomgeving. Toch moeten de toerende wereldburgers aan boord
van de cruiseschepen, die van het bestaan van de voorsteden
Vlaardingen en Schiedam geen benul hebben en bij Hoek van
Holland al vermoeden dat ze Rotterdam invaren, genoegen nemen
met een naargeestig voortraject van oude flatgebouwen. Geen
geweldige binnenkomer.
Dat zijn de witte beschuitbussen van Vopak en Kool evenmin, maar
die symboliseren in elk geval de power van een wereldhaven. En zo
lang zal het toch niet meer duren voordat eindelijk vaart gezet
wordt achter de voltooiing van de afbraak van de verroeste
gebouwen van de RDM, want die smeerboel is geen propaganda.
De mislukte flat achter de fietstunneltoren op Zuid evenmin.
TEKENTAFELVIRTUOZEN
Wat bij de wederopbouw aan weerszijden van de oever aan de
Maas heeft ontbroken is een bezielende impuls om te laten zien
hoe die stad ooit was. Er is geen enkel historisch gebouw gekopieerd. Dat hebben al die tekentafelvirtuozen (Koolhaas, Rose, Oud,
Van Tijen, Bakema, Maaskant, Weeber, Bakker, Houben en De
Geuze) niet voor elkaar gekregen. Zelfs de herinrichting van de
Müllerpier is aangepast aan de geest van de tijd. Niet onsmakelijk.
Eenkleurig bruin. Met zowaar daartussen nog één gefatsoeneerd
oud kantoorgebouw van de Rotterdamsche Lloyd. Maar je moet de
Willem Ruys en de Sibajak voor de kades hebben zien liggen om te
betreuren dat er veel weggewiste geschiedenis niet gelijkwaardig is
vervangen.
Jongeren prijzen de
skyline. En die is
inderdaad fraai. Vooral
's nachts. Skylines
kunnen oplichtende
wolkenkrabbers niet
missen.
Wat dat betreft ligt het oude ss Rotterdam er aan de overzijde op
het gerenoveerde Katendrecht als een pronkstuk bij. Jarenlang is
er gebakkeleid om de 56-jarige koningin-moeder van de Holland
Amerika Lijn in haar eigen stad afgemeerd te krijgen en het heeft
een godsvermogen gekost, maar nu ze er rustig ligt duimt iedere
Rotterdammer voor stabiele exploitatie. Misschien was langszij aan