48
Laten we bij het begin beginnen … ‘ Dit bedrijf is begonnen in Rotterdam . Vóór de oorlog al , onder meer met de import van levende kreeften uit Canada . Maar de eigenaar overleed plotseling tijdens een paardenrace op Duindigt . Twee weken later overleed zijn vrouw , van verdriet , en hun dochter wilde niet in de zaak . Wel werkten er drie broers Nederlof : één voor de inkoop , één voor de verkoop , één voor de administratie . Zij hebben het bedrijf overgenomen en het hun familienaam gegeven .’
En jijzelf ? ‘ Ik ben begonnen in de scheepvaart in de Rotterdamse haven . Maar toen mijn ouders gingen verhuizen , moest ik mee en kwam ik bij een expeditiebedrijf in Hoofddorp terecht . Maar ja … Ik wilde verder dan alleen vervoeren . Toen las ik in de krant dat ze bij een onderdeel van Ouwehand ' s Rederij en Visverwerking een duizendpoot zochten . Ik kon alleen nog geen kabeljauw van een haring onderscheiden , haha . We aten ook nooit vis . Maar ik erheen : hier ben ik ! Aangenomen !’
Gelukt ? ‘ Ik ben begonnen met inkoop . Via de klok en in de hal . Elke morgen om vijf uur naar de afslag . Dat ging best goed . Op een dag hoorde ik m ’ n directeur praten over de verkoop in Italië . Dus ik op zijn schouder getikt : dat wil ik ook wel doen . De maandag daarna ben ik begonnen , haha . Nee joh , geen woord Italiaans . Ik ben een cursus gaan doen via het consulaat in Amsterdam en ben stage gaan lopen in Italië .’
Plek gevonden ! ‘ Nou … Ik had daar een goed salaris hoor , maar ook weer niet van tsjonge , jonge , jonge . Niet dat ik president-directeur van de Shell hoef te worden , maar ik kijk wel altijd verder in de toekomst . Ik hou van dingen ontdekken , ontwikkelen , nieuwe dingen doen , dus ik had al een paar keer aangegeven dat ik naar Australië en Nieuw-Zeeland wilde . Uiteindelijk lukte dat . Onbetaald verlof , beetje geld mee , ter plekke een beurs draaien ... dat werk . Later ben ik zo ook in Zuid-Afrika geweest . In totaal heb ik acht jaar bij dat bedrijf gewerkt .’
Maar je kwam in de friet terecht … ‘ Ondertussen werd ik weleens door headhunters gebeld . Ook voor banen in andere branches . Zo raakte ik in contact met de grootste fabrikant van pootaardappelen in de wereld . Die had een hypermoderne robotfabriek gebouwd voor het maken van friet . In Kerkrade . Ze zochten iemand voor de verkoop . Dat ben ik gaan doen .’ ‘ In die fabriek ging natuurlijk van alles mis .
Robots en computers in die tijd , de jaren 90 , dat ging allemaal moeizaam . Toen las ik op een dag in de krant dat er een misoogst was van aardappelen in Australië . Dus werd friet maken daar ook lastig . Ik kende daar mensen , vanuit de periode dat ik die beurs had gedraaid . Die contacten heb ik weer opgepakt . Uiteindelijk verkocht ik in één klap de hele jaarproductie van onze fabriek aan die mensen , haha .’
Dat is moeilijk te overtreffen … ‘ Ik had in elk geval weinig meer te doen . In die periode had ik een lopende aanbieding vanuit Italië . Van een oude klant in de vis , een familiebedrijf , Fiorital . Een vader en twee zoons . Die vader wilde rustiger aan gaan doen en een van de zoons kreeg een ernstig auto-ongeluk . Dus die vader belde me van : kom alsjeblieft helpen !’
Maar daar moest je voor emigreren ? ‘ Tijdens de onderhandelingen had ik bedongen dat ik niet hoefde te verhuizen . Er kwam een ingericht appartement in Triviso , een auto van de zaak en tickets om elk weekend terug te vliegen naar huis als ik last had van heimwee . Dat laatste heb ik een maand gedaan , toen was ik het al zat . Ik ben 25 jaar in Italië gebleven .’
25 jaar ???? ‘ Toen ik kwam , had dat bedrijf , in euro ’ s gerekend , een omzet van 15 miljoen . Toen ik 25 jaar later wegging , was dat 400 miljoen . Snap je ? Ik was vrijgezel , kon zomaar 120 uur in de week werken . Ik heb altijd geredeneerd : als je een gezin hebt , moet je er tijd aan besteden . Dat doe ik nu ook . Maar tóen werkte ik vooral .’
‘ Ik kon nog geen kabeljauw van een haring onderscheiden ’