Sayfa 33
GÜZ ATEŞİ / VEDAT KOPARAN
-Yaşama Dairde Hep Bir Eksikle(İnsanlığı kucaklayan ateşin yaktığı acının-hüznün, yoksunluğun yaşandığı
yerde umut etmek beklentilerde iyi şeyler umarak yaşama tutunmaktı. Sevgi en
yüce duygumuzdu hiçbir hesaba katmadan hep verdiğimiz. Bize iyi gün dostları
değil zor günün dostları lazımdı. Zor zamanda destek ve birlik olmayanın iyi
günde olmasını ne edeyim…)
Yanı başımızda
Kan akıyor
Umut ve sevgi çocuk
Vurulmuş
Ağlıyor ve ölmekte
Kanıyor insanlığım
Duyuyor musun?
Dayanamıyor gözlerim
Gülmeyi uzak tutuyor yüzüm
Şimdi edebiyatın zamanı değil
Diyorum kendime
Ağlamayı kesen gözlerime
Ateşten uzaksın
Ne bilir ne anlarsın
Sen ne yapıyorsun
Duyuyor musun?
Bu ses eğlence sesi değil
Yaşanan acının ölümlerin sesi
Umut ve sevgi çocuğun
Ağlamaması ve ölmemesi için
Kanıyor acıyor mu içerin
Duyuyor musun?
Bir top gözyaşı
Yağıyor gökten yağmurlarla
Islanıyor musun?
Bu gün güz güneşi
Küskün mü doğdu pencerene
Uyuyor musun?
Bu gün umut ve sevgi
Ağlasa kanasa da
Vurulmuş olsa da
Şehirlerde dağlarda
Direnişte
Duyuyor musun?