EMEĞİN SANATI 161. SAYI | Page 25

Sayfa 25 OLMAZ RENGİ ÖLÜMÜN Bağrımda yanan diliyle uzaklara açıyorum sesleri kalbime bağırıp duruyor isyanı çocukların geriyorum göğsümü hüznün sonsuzluğuna cayır cayır yanan şehirde Boyu alçak sevgilerin dikince gözlerimi ancak bir şiir uzatır bulutlara vicdanı rüzgara bir çığlık kuşların kanadında yankılandı ölüme göç vakti rengi olmaz ölümün! kurşunları yağdıkça dedik biz üzerime üzerine biz demiştik olmaz yıllar da hızlıca geçmemiş ki çocuklara oysa sustur ölümü göç vakti ölüme BURCU TÜRKER