Sayfa 25
OLMAZ RENGİ ÖLÜMÜN
Bağrımda yanan diliyle uzaklara
açıyorum sesleri kalbime
bağırıp duruyor isyanı çocukların
geriyorum göğsümü hüznün sonsuzluğuna
cayır cayır yanan şehirde
Boyu alçak sevgilerin
dikince gözlerimi
ancak bir şiir uzatır
bulutlara
vicdanı
rüzgara
bir çığlık kuşların kanadında
yankılandı
ölüme göç vakti
rengi olmaz ölümün!
kurşunları yağdıkça
dedik biz
üzerime üzerine
biz demiştik
olmaz
yıllar da hızlıca geçmemiş ki
çocuklara
oysa
sustur ölümü
göç vakti ölüme
BURCU TÜRKER