Emeğin Sanatı 159. Sayı
REŞAN ANNE / İrfan SARİ
RESİM: NURİ İYEM
Güneş iki bin yüz rakımlı şehre en dik ışınlarını ok hesabı saplıyorken terminal denen yerde
minibüse koltuk sayısı binmişiz. Pek çoğumuzu temmuz sıcağının teri basmış. Kalktı kalkacak
derken minibüs, bir kadın kucağında çocuğu ile yaklaşıyor simsara.
Sevgiyle bir kucaklama anı var.
Yer var mı?
Ancak koridor iskemlesinde
Çocuk kucağımda nasıl giderim onca yolu
Konuşmaya tanıklık ediyoruz. Genç yolcu kalkıp yerini verdi.
Yola koyulduk. İçimin değirmenleri tüm organlarımı acıtarak dönüyordu. Vicdanım olduğu yere
çöktü. Beynim son oksijenini almış gibiydi.
Bir annenin ve bir kız çocuğunun birbirine olan güveni, sevdaya dönmüştü. Neredeyse yol
boyunca minnacık elleri kız çocuğunun annesinin boynundan ayrılmadı. Anne ise hiç endişe
etmeden o sonsuz sevgiyle yavrusuna ev sahipliği yapıyordu bedeni üzerinden.