KÜZGÜ
Cankılıçtan ürendim men nazmunu Ol tavlağa urğan bet carığından. Kızılnı, caşilni, köknü körgüzüp cayda Beti bla boyağanında kölümü otovunu.
Cangurladan tüşdü ol kollarıma, bulutladan. Kış, cazğa aylanganda tav eteklede cankozladan.
Küz aylada da aylana edi ol. Salkın kölekgelede. Kördüm... Cılavunda edi nızı terek, üzülgen capirağını ızı bla
Caşavnu köküreginde sora,-kün tayaklaça. Uzalıb aldım anı çırmadım caralarıma.
Bir sabiyni közlerindeyedi nazmula Alay taza, kirsiz Caşavnu savlayın cazıp cüreginge salırça.
Başha tilleden da cırladı ol, bir kesek kulağıma Birini da esge almadı cüregim, ana tilden alğança.
Nazmu har cerde edi. Sende...
Anda...
Mında... Eslemey ozup ketgenim, caşavnu col kıyırlarında: Kim ketse da menden, ol saklay edi, Meni manga esgertib, içime küzgü tuthança...
7