Ol aruv kölüngü ciltinleri kabınır Tıbırına tüşgense sen kölümü, canım Uzalama degenley, cüreging abınır-
Seni körgen kün kölümden uçhan kuşla Tileyme seni ak kölüngde uyalanır Aşığıp saklayma, mölegim sen kelseng Meni kündüzüm sende keçege baylanır
Seni ullu kölüngde cüzgen ak çabakla Biri bolmasa, aladan biri tabılır Barın da koyup sen, meni kölüme kirseng Ol maruşkolanı avzu terk cabılır.
Men iynar cazama, kölüng kalmasın Kölünge tiyse meni eşigim cabılır. Ertde cazılğansa kölüme, aruvum sen Manga kelgen kün teyri eşigim açılır.
Kölüme kelgenni cazama elden uyala Alanı cazmasam voy, canım tarala Kimni kölüne ceteyim, bilmeyme Ahırı arıdım sizge men, kölümü kaza
Endi köl kaldırma bu kitapnı boşayım Bir de- eki da aytma voy, canınga bolayım İçgi söz kölden taşadı men bir tohtayım Endi sen bir cuk ayt da, men seni tınglayım.
75 Kitapdan saylangan Karaçay-Malkar sözle
Abrek: Evini terketmek Ahır-ahırda: Son, sonunda Alkın: Henüz. Ahlav: Ruh hali, maneviyat
Ança: Bu kadar, bu denli Akpa: Büyükbaba, dede. Artıksız da: Üstelik, zaten. Asmak: Dar ağacı
Assı: Asi, isyancı. Azat: Özgür, özgürlük Baliy: Kiraz Bıyagı: Her zamanki.