Núñez, facéndose o gaucho.
–
Ti di o que queiras, pero maldito mentiras son – contestoulle o Redondo.
Botáronse a durmir, pero xa o Redondo quedou matinando. Colliu unha noite un bolón, fíxolle uns
buratiños e botou dentro un foco. Foi daquela esperar ao de Núñez ao camiño, agochouse atrás duns
toxos de lado da cuneta e agardou a que pasase diante. Daquela, prendiu o foco e tremando del
botouse a andar atrás do home. Manuel vía varias luces – os buratiños – polo camiño e apurou o paso
xa co medo no corpo. O Redondo apuraba o ritmo acanda el e o outro xa daba cos pés no cú. Cando
chegou á eira da casa, corriu cara a cancela e cerrouna de golpe. Daquela o Redondo berroulle:
–
Ei! Abre a porta que eu tamén quero ir durmir
–
Pero que fas? - o de Núñez falaba aos poucos, tirando polo alento – A pouco máis
pégoche un tiro!
–
Non, o tiro pegarasmo agora, que polo camiño maldito mo pegabas – e escachou a rir.
Tamén tío Varisto da Viuda fixéralle unha así a seu irmán José. Era bo polo. Pasáralle algo parecido
ao que lles pasou ao Redondo e ao de Núñez. O mesmo lle dicía José, que era todo unha parvada. E el
fora un día que seu irmán salira -disque ás mozas, coma de costume-, botara unha saba por riba da
cabeza e fórao esperar ao Liñeiro, arriba da costa de detrás do forno. A noite aínda non era moi escura
e o irmán non tardou en velo. Parou en seco e foi dando a volta e volvendo cara á casa. Cando chegou,
non dixo nada nese día. Mais contoullo á noite seguinte a Varisto, que lle parecera ver unha ánima,
arriba da costa e que por iso dera volta. Entón, contestoulle:
–
Ti non digas nada, pero eu tamén a vin. Non sei que sería, pero deste mundo non era.
E despois estaba meu irmán. Que viña eu un día pola Regueira coa vara na man, cando sentín o ruído
dun bicho de par miña. Agarrei a vara e funlle arrear con toda a forza. Foi daquela cando saliu de
antre a maleza e berrando “son eu, son eu”. Quedoulle o pau a cinco centímetros. Despois el ríase e
dicía que era un medoso - “pobriño que medo colliu”-. Xa, medo habíao coller el, que a pouco máis
rómpolle a cabeza.