-Ne çok konuştuk öyle değil mi?
-Nasıl?
-Susarak. Farkında değil misin yoksa?
-Hiç o açıdan bakmamıştım aslında. Yani evet, susarken daha çok
konuşuyor sanki insan.
-Evet, daha fark edemediğimiz pek çok an var buna benzer. Yaşarken
bir isim koymuyoruz, farkına varmadığımız için. Sonra o anı
yaşamadığımız bir zamanda, o anın bir isminin olduğunu öğreniyoruz.
O isim çok karizmatik geliyor, kıskanıyoruz ve zamanında bizim de o anı
yaşadığımızı her nasılsa hatırlamıyoruz.
-Garip değil mi abi?
-Garip kelimesi bile garip kalıyor bazen. Bizim kızla nasıl gidiyor?
-Kim? Ezgi mi? Yok be abi, aramızda bir şey yok.
-Değirmende ağartmadık biz bu sakalı diyecektim de sakalım yok.
-İnan ki, henüz hiç bir şey yok aramızda. Biraz daha vakte ihtiyacımız
var galiba.
-Kalbinle iletişiminde kopukluk var o zaman. Çünkü dediğinden
anlaşılan şu ki; emin değilsin.
-Hiç değilim.
-İnsan pek çok konuda ikileme düşebilir ama sevda konusunda değil.
Mesela o koltuğu alırken acaba dersin öteki daha mı güzel. Ya da biraz
daha araştırayım dersin ama konu aşksa eğer, sen aşkı değil de aşk
seni seçtiği için pek böyle şeyler söz konusu değildir.
-Anlamadım yani anlayamadım. Ne demek şimdi bunlar?
-Aslında ne kadar açıklasam da kaybettiğinde anlayacaksın. Ezgi’yi ya
da bir başkasını kaybetmekten bahsetmiyorum. Gençliğinden
bahsediyorum, genç ruhundan. Yani demek istediğim eğer emin
değilsen, acabalar varsa kafanda aşk seni seçmemiş sen zorluyorsun
demektir. Bu şekilde başlayan hiç bir ilişkide mutlu sonla bitmez.
-Hmm Değişik bir genelleme. Ben bir de şu kaybedince anlama
meselesine takıldım.
-Hiç bir yol haritası yere ayakların basarken çizilemez. Yolların akışını,
hangi seçeneğin seni nereye götüreceğini görebilmek için yukarıdan
bakmak zorundasındır. İçindeyken bu şehir karmakarışık gelir ya heh
işte yukarıdayken her şey oldukça nettir. Fakat sen yukarıda olabilmek
için ayaklarının yere basmasından vazgeçmek zorundasın. Buradan
yola çıkarak beni anlayabilirsin sanırım.
-Açıkçası biraz kafam karıştı Sami abi. Yani, Ezgi ve ben