Deze twee gevolgen zijn maar een paar van alle gevolgen maar
geven een goed beeld van het algehele plaatje: het lichaam
gaat er, door de hormoonreacties, alles aan doen om
de “machines” op te voeren en zo het lichaam laten
overleven. Dan heb je nog de reacties die plaats-
vinden in het zenuwstelsel. Het zenuwstelsel
is als het ware de bedrading van het lichaam:
de hersenen en het ruggenmerg staan in ver-
binding met het hele lichaam door allerlei
snoertjes die er naartoe en vanaf lopen.
Deze snoertjes heten zenuwen en ver-
voeren zogenaamde impulsen. Deze im-
pulsen zijn eigenlijk gewoon hele kleine
elektrische stroompjes. Zenuwen
echter hebben een klein probleempje:
tussen 2 zenuwen zit een kloof en de
elektrische signalen kunnen deze
kloof niet oversteken. Zie het maar
als een stekker die niet in het
stopcontact is gestoken: daar kan
ook geen stroom door lopen. Het
lichaam heeft hier gelukkig iets slims
op bedacht. Als een impuls namelijk bij
het uiteinde van een zenuw komt, gaat
de zenuw stofjes afgeven die in de
volgende zenuw weer een impuls
opwekken. Het zijn dus eigenlijk de
boodschappers van het zenuwstelsel,
neurotransmitters. Deze boodschappers
kunnen echter ook andere dingen dan
elektrische stroompjes opwekken en dat is precies
wat er gebeurt in onze stress-situatie. Ook hier worden
namelijk hormonen opgewekt, om precies te zijn: het hormoon adrenaline. Ook dit hormoon zorgt ervoor dat je harder gaat lopen!
23