Αθήνα έπρεπε να επιβληθεί τόσο με την ομορφιά όσο και με τη δύναμή της. Οι δυσαρεστημένοι μπορεί να έβρισκαν τα έξοδα υπερβολικά. Ο Περικλής θα τους απαντήσει ότι « πρέπει η πόλη να ξοδεύει τα πλούτη της σ’ αυτά τα έργα από τα οποία, όταν γίνουν, θ’ αποκτήσει αθάνατη δόξα ». Για να τους πείσει, χρησιμοποίησε ένα εξαιρετικά εύγλωττο όπλο: « Οι δαπάνες αυτές λοιπόν ας μην είναι εις βάρος σας αλλά εις βάρος μου, στην επιγραφή τους όμως θα σημειώσω ότι αφιερώνονται στους θεούς από μένα ». Στο άκουσμα αυτών των λόγων, αφηγείται ο Πλούταρχος στο έργο του Βίοι παράλληλοι όπου συγκρίνει τον Περικλή με τον Φάβιο Μάξιμο, « οι Αθηναίοι, είτε επειδή θαύμασαν τη μεγαλοφροσύνη του είτε επειδή δεν ήθελαν να στερηθούν τη δόξα από τα έργα, ανέκραξαν εγκρίνοντας να ξοδεύει και να δαπανά χωρίς καθόλου να φειδωλεύεται ».
Ο Φειδίας κατηγορήθηκε για ιεροσυλία, επειδή έδωσε στους δύο πολεμιστές της ασπίδας της Αθηνάς, τη μορφή του και τη μορφή του Περικλή. Ο Φειδίας συνελήφθη και καταδικάστηκε. Μια εκδοχή του θανάτου του είναι ότι πέθανε στην φυλακή. Σύμφωνα με μια άλλη εξοστρακίστηκε. Ο Φειδίας κατάφυγε στην Ολυμπία, όπου και κατασκεύασε το περίφημο Άγαλμα του Ολυμπίου Διός ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου.
Παρθενώνας: Το Οικοδομικό Πρόγραμμα της Ακρόπολης
Όταν ο Περικλής ξεκίνησε το εκτεταμένο οικοδομικό του πρόγραμμα στην Ακρόπολη, ο εκεί χώρος ήταν άδειος. Πολλά από τα διασωζόμενα γλυπτά από τους αρχαϊκούς χρόνους είχαν ενσωματωθεί σε αμυντικά τείχη και στη θέση τους παρέμεναν μόνο τα θεμέλια παλαιότερων ναών. Υπήρχε έτσι η ευκαιρία να σχεδιαστεί ένα νέο οικοδομικό συγκρότημα που να αναπτύσσεται σε διαδοχικά στρώματα που καταλήγουν σε μια επίπεδη κορυφή τα οποία δημιουργήθηκαν στο επάνω μέρος του βραδώχους οροπεδίου, λύση η οποία ενδεχομένως να ήταν εμπνευσμένη από περσικά παραδείγματα.
Το κυρίαρχο κτίσμα του χώρου ήταν ο Παρθενώνας. Οικοδομήθηκε κατ’ αρχάς για να στεγάσει ένα τεράστιο άγαλμα της Αθηνάς( σε χρυσό και ελεφαντόδοντο), έργο του γλύπτη Φειδία. Η ίδια η θεά θα εντυπωσιαζόταν από τους πόρους που αφιερώθηκαν σ’ αυτήν και το άγαλμα θα μπορούσε επίσης να προκαλέσει δέος σ’ αυτούς που το έβλεπαν, λόγω του μεγαλείου του. Η αξία του χρυσού που υπήρχε στο άγαλμα και μόνο έχει υπολογιστεί περίπου στα 15.000.000 τάλαντα.
32