19-05-2014
Lief dagboek,
Vandaag was een dag niet zoals alle andere. Ik fietste vandaag rond 4
uur door de stad net, net zoals elke andere dag. Dit feit was dan ook
niet wat er anders was aan vandaag. Maar terwijl ik fietste en een
beetje zat na te denken over het leven viel mijn oog op een poster.
Ik sta bekend om mijn impulsieve acties. Ik denk niet heel vaak na
voordat ik iets doe. Ik houd er wel van om in het diepe te springen en
het zwembad/zee/meer te ontdekken. Maar zomaar een
kunsttentoonstelling binnenstappen? Dat gaat zelfs mij een brug te
ver.
Maar vandaag was dus anders omdat ik toch besloot die stap te wagen. Had ik mezelf niet immers
beloofd om mezelf open te stellen voor nieuwe dingen? 1 Om mijn grenzen te verleggen? Met al die
reden in mijn hoofd, stapte ik dus zo zómaar naar binnen bij het Acec gebouw in Apeldoorn.
Een beetje Onwennig keek ik om me heen. In het museumcafé recht zaten twee mannen aan de bar
langzaam aan hun koffie te lurken. Achter de bar stond een vrouw in gedachten een koffiekopje
af te drogen. Verder was het gebouw praktisch verlaten. De stilte was het dus ook die hier
overheerste. Een entreeprijs was hier niet nodig dus zonder enige poespas liep ik direct door naar het
galerij gedeelte. Als goede galerijbezoeker bekeek ik alle kunst en las ik alle bordjes. Al lopend
langs Alle schilderijen werd ik geraakt door de verschillende sferen en thema’s die
de kunstwerken in mijn gezicht sloegen. Het eerste punt waarbij ik toch écht
niet verder kon lopen, maar haast werd gedwongen om stil te staan waren de
foto’s van Marion van Delst. De spanning in haar werk was gewoonweg niet te
missen. Ik staarde ernaar en spontaan voelde ik de moordenaars op me af sluipen.
Mijn bloed zou binnenkort op de ramen spatten, terwijl ik naar haar werk keek
wist ik dat zéker. Dus waar heb je horror films voor nodig, met zulke foto’s? de nare sfeer van me
afschuddend liep ik verder. Een paar meter verderop hing een groot doek met een foto erop geprint. Op
de foto was een veluwe-achtig bospad te zien in de winter, bezaaid met sneeuw dus. door een
onzichtbaar briesje leek het alsof het doek beweegde en je echt in dat winter
wonderland was beland. Onbewust proefde ik meteen de smaak van chocomel
en hoorde ik langzame voetstappen ploegen door de sneeuw. Mijn
liefdesgevoelens voor de winter werden spontaan weer opgewakkerd.
Na langzaam het winterland vaarwel te hebben gezegd, belande ik in de
nachten van storm stufkens. Oordeel me er niet op, maar ik heb een zwak
1
Zie mijn dagboek post van 28 januari