Արմեն Մխեյան
Դավաճանության գինը
Դուռը փակվելուն պես կինը մեկ քայլով մոտեցավ սեղանին ապա
վերցրեց սեղանին դրված նոթատետրն ու գրչամանից մատիտ և
սկսեց ինչ-որ գրառում անել թղթի վրա:
Սամվելին այս ամենը ծիծաղելի էր թվում: Երբ փորձեց ձայն
հանել, կինը նորից միջամտեց.
-Գիտեմ, դժվար է խոսել այն ամենից հետո, ինչին այսօր
ականատես եք եղել, բայց որպես լրագրող ես իմ աշխատանքն եմ
կատարում:
«Լրագրո՞ղ:
Չէ՜,
Տաթև
Ստեփանյանն
առնվազն
հոգեկան
խնդիրներ է ձեռք բերել, կամ էլ ուներ»:
Մեկ
վայրկյան
էլ
ու
նրա
համբերություննը
կլցվեր
այս
խեղկատությունից, բայց Տաթևը դեպի իրեն շրջեց նոթատետրը, որին
մանր ու գեղեցիկ տառերով գրված էր՝ «Մեզ կարող են ձայնագրել: Իմ
ով լինելը պետք է գաղտնի մնա: Ես ամեն ինչ կբացատրեմ»:
Սամվելի գլխին ասես ցնցուղից սառը ջուր մաղեցին ու նա լուռ
նստեց աթոռին:
Տաթևը նիհարակազմ, բավականին գեղեցիկ դիմագծերով կին էր:
Թեպետ տարիքը երեսունն անց էր, բայց ավելի փոքր էր երևում: Նրա
ձեռքն արագ շարժվում էր թղթի վրա: Երբ ավարտեց երկրորդ
գրառումը, մեկնեց որպեսզի Սամվելը կարդա:
«Հիմա ինձ չեք հասկանա, բայց հավատացնում եմ խնդիրը ոչ
միայն իմ կյանքի մասին է, այլ նաև հազարավոր մարդականց»:
Սամվելը զարմացած նայեց Տաթևի դեմքին հասկանալու համար,
արդյոք այս ամենը խա՞ղ է թե, ոչ: Բայց Տաթևի մտահոգ ու վախեցած
դեմքը խոսում էր, որ ամեն ինչ ավելի լուրջ է, քան կարելի է պատկերացնել: Նոր գրությունը չուշացավ. «Վերցրեք կոստյումն ու հետևեք
11