Armen Mkheyan Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ | Page 68
ԱՐՄԵՆ ՄԽԵՅԱՆ
Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ
ՊԱՏՄՎԱԾՔՆԵՐ
կանէանա այն լույսի մեջ, որ այդքան ջերմություն ունի: Ձեռքում
պահված լույսը միանում է մեծ լույսին ու դառնում ամբողջության
մեկ մասնիկը: Լսում է իր սրտի վերջին բաբախյունը, վերջինը, իսկ
հետո արդեն այն կդառնա նրա՛ բաբախյունը: Նորից ձայներ: Այո՛,
նա հասցրեց անել այն, ինչ պետք է աներ: Սա էր առաքելությունը,
ու իրեն հաջողվեց իրագործել այն:
Այլևս ոչինչ չկար: Տարօրինակ զգացողություն տիրեց: Նա
հիմա ամբողջության մի մասնիկն էր ասես, ժամանակի՝
անհաշվելի ու անծայրածիր, անեզր ու անսկիզբ, հավերժության
մասնիկը:
***
Բժշկին անմիջապես շրջապատացին, երբ դուրս եկավ
վիրահատարանից:
-Ամեն ինչ հաջող է, - փայլեց նրա դեմքին ժպիտը:
Հերթական բարդ վիրահատությունը պսակվեց հաջողությամբ:
Լսվեցին առաջին շնորհակալական խոսքերը:
-Մի
քանի
օր
կմնա
խիստ
հսկողության
տակ:
Տեսակցություններ չեն կարող լինել:
Բժիշկը հայացքով փնտրեց աղջկա մորը:
Աշխատասենյակում բժիշկը տիկին Արմինեին մեկնեց
Վահրամի նամակը:
-Կարծում եմ, այս նամակը կօգնի ձեզ: Կհանձնեք նրան, երբ ես
կասեմ …
«Ես պետք է ասեմ ու միշտ կրկնեմ, քեզ շատ եմ սիրում: Հիմա
կողքիդ չեմ, բայց ոչ էլ քեզնից հեռու եմ: Միշտ քեզ հետ կլինեմ
ամենուր, ուր էլ գնաս, որտեղ էլ լինես: Հավատա՛, մենք անբաժան
կլինենք: Իմ սերը քեզ նոր կյանք կտա, նորից կստիպի սիրես,
ժպտաս: Կժպտաս իմ փոխարեն ևս: Կնայես Արևին, աստղերին,
երկնքին, մայրամուտին մի փոքր ավելի՝ իմ փոխարեն:
70