Armen Mkheyan Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ | Page 67
ԱՐՄԵՆ ՄԽԵՅԱՆ
Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ
ՊԱՏՄՎԱԾՔՆԵՐ
ընկերոջը հենց ինքը պետք է դավաճաներ: Կուրացուցիչ լույսը
տեղին տվեց: Հիմա նա քայլում էր անամպ երկնքի տակ փռված
ծաղկած մարգագետնով: Նրան թվաց` գարուն է , բայց մեկ
ակնթարթ հետո ծաղիկները չորացան ու կանաչը դեղինի փոխվեց:
Հանկարծ աստղալից գիշերն իջավ, ու հիմա նա միայնակ
կանգնած է բարձունքին: Շուրջը միայն աստղեր են ու լուսնի
ամբողջական սկավառակը, բայց հորիզոնը սկսվում է
լուսավորվել, լուսինն ու աստղերը խամրում են:
Արևն սկսում է շողալ: Գարուն և աշուն, Լույս և խավար, Սկիզբ
և ավարտ: Հիմա նա կանգնած է եզրագծին ու հետ գնալ չի կարող,
քանի որ ճանապարհ չկա, բայց առաջ գնալ կարող է, անգամ եթե
այն կլինի սկիզբը ու հետո նորից կունենա ավարտ…
Նորից մայրամուտ, թվում է` այս մեկը նման է այն
մայրամուտին, որ հմայվում էր քիչ առաջ: Բայց այն մայրամուտ չէ,
այլ մի լույսի աղբյուր, ու նա ասես սլանում է դեպի լույսը: Սրտի
բաբախյունն իր հետ է: Ինչո՞ւ է այն այսքան ուժգին բաբախում:
Ահա և լույսը: Լույսի աղբյուրն այնքան մոտ է թվում ու այնքան
պարզ է, բայց չի կուրացնում: Թվում է` արտասովոր ջերմությունը
լույսի հետ իր մարմինն է մտնում: Սրտի բաբախյունի ձայնը
հասնում է ականջին: Բայց այն իր սրտի ձայնը չէ, այլ լույսից եկող
ձայնը: Ձայնն անմիջապես կտրվում է: Է՛լ ավելի մեծ թեթևություն
է զգում, ասես մարմնից ինչ-որ բան դուրս է գալիս ու փորձում
միանալ լույսին: Նա ձեռքը մեկնում է ու փորձում դիպչել իր
մարմնից պոկված լույսին: Վայրկենապես ամեն ինչ մթնում է, ու
հիմա միակ լուսավորը իր մարմնից պոկված լույսն է: Բայց
հեռվում լույսի մի կետ է տեսնում, պետք է հասնել, ամեն գնով
հասնել լույսի մյուս աղբյուրին:
Հեռավոր լույսի կետն արդեն հեռու չէ, հիմա նա կհասնի:
Մութը նահանջում է, նոր լույսն ասես սկսում է կլանել իրեն:
Նրանից նորից այն ջերմությունն է, որ ջերմացնում է ողջ մարմինն
ու հոգին… Կրկին ականջին է հասնում բաբախյունի ձայնը, այս
անգամ արդեն իր ձեռքում պահված լույսի աղբյուրն է բաբախում
սրտի պես: Հիմա նա ամբողջությամբ կձուլվի լույսին, կկլանվի ու
69