Armen Mkheyan Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ | Page 65
ԱՐՄԵՆ ՄԽԵՅԱՆ
Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ
ՊԱՏՄՎԱԾՔՆԵՐ
Բժիշկը հասկացավ Վահրամի միտքը:
Երբ նրանց միացավ Վահրամի մայրը, բժիշկը ներողություն
խնդրեց ու հեռու գնաց:
Մոր աչքերում արցունքի կաթիլներ կային:
-Ներիր, մայրի՜կ, - ասաց Վահրամն ու գրկելով մորը` շշնջաց. Սիրի՛ր նրան այնպես, ինչպես ինձ, որովհետև ես ապրելու եմ նրա
սրտի փոխարեն: Սրտի բաբախյունն իմն է լինելու...
***
Վահրամն այդ օրն այլևս ոչ մեկի հետ չէր ցանկանում խոսել:
Արփիին տեսակցության գնալուց հետո մի տեսակ խոսելն էլ չէր
գալիս: Նա չի իմանա մինչև վիրահատությունը, իսկ հետո՞, երբ
իմանա, որքա՜ն ծանր կլինի նրա համար: Բայց կհասկանա: Եթե
կա հույս, եթե կա հնարավորություն, ուրեմն պետք է փորձել:
Այս կյանքը մեզ համար գոյություն ունի քանի դեռ մենք կանք
այստեղ, իսկ առանց մեզ` այն կմնա միայն ուրիշների համար: Իսկ
մահից հետո՞: Հավատա՞լ, որ ամեն մի վերջ ինչ-որ մի նորի սկիզբն
է: Վահրամը քմծիծաղ տվեց: Գուցե ճշմարտության կաթիլ կա
այստեղ, քանի որ դժվար է հավատալ, որ մահով ավարտվում է
ամենը: Աչքերի առաջ նորից մանկությունն էր: Երբ փոքր էր,
հաճախ էր դիտում` ինչպես է Արևը մայր մտնում: Երկնակամարը
գունավորվում էր վառ կարմիր գույնով, իսկ հորիզոնում արևի
սկավառակը հետզհետե անհետանում էր՝ իր հետ տանելով օրը:
Օրը մահանում էր, Արևը գնում, բայց միայն նրա համար, որ նորից
վերադառնա առավոտյան, ժպտա ու լուսավորի: Ոչինչ չի
ավարտվում հենց այնպես ու հենց այնպես չի սկսվում:
Ինչո՞ւ պետք է այսպես լիներ: Կյանքը մի ուղի է, որ բաղկացած
է ակնթարթներից ու վայրկյաններից: Նրանք անվերջ շտապում են,
գալիս են ու գնում, բայց երբեք կանգ չեն առնում:
Վահրամը վեր կացավ:
Գոռը մոտեցավ, որ օգնի եղբորը:
67