Armen Mkheyan Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ | Page 64

ԱՐՄԵՆ ՄԽԵՅԱՆ

Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ

ՊԱՏՄՎԱԾՔՆԵՐ

-Գիշերները չեմ կարողանում քնել, դրանից է հավանաբար,
ամեն ինչ լավ կլինի, մի մտածի... Իսկ ինչպե՞ս է իմ հրաշքն այսօր
զգում իրեն:
-Շատ լավ: Մեկ-մեկ մտածում եմ` հնարավո՞ր է բժիշկները
սխալ են ախտորոշել, ես ինձ շատ լավ եմ զգում, - կատակեց
Արփին:
Վահրամը պատասխանի փոխարեն համբուրեց ճակատը:
Ինչպե՞ս ասել նրան, որ այս հանդիպումը վերջինն է, որ երբեք
չի տեսնի էլ իրեն, որ երբեք իր աչքերը չեն հիանա իր
գեղեցկությամբ: Ավելի լավ է լռել: Լռությունն նման դեպքերում
լավագույն ընկերն է դառնում:
Վահրամը նայում էր Արփիին, բայց չէր լսում նրան: Միայն
փորձում էր ժպտալ: Մի պահ թվաց խլացավ ամենն ու աշխարհը,
քար լռություն: Բայց Արփիի շուրթերը շարժվում էին: Նկատեց
ինչպես ներս մտան, բժիշկը, մայրն ու Արփիի մայրը: Լսողությունը
վերականգնվեց ու լսեց Արփիի ձայնը:
Որքա՜ն կյանք կա այս գեղեցիկ մարմնում, որքա՜ն ջերմություն,
բայց ինչպե՞ս հավատալ, որ հաշված օրեր հետո նա նույնպես
կարող էր մահանալ: Ոչ, այդ մեկն ինքը թույլ տալ չէր կարող: Նա
հավատում է հրաշքներին, իսկ հրաշքներ լինում են:
-Ամեն ինչ լավ կլինի, ես քեզ հետ եմ լինելու միշտ:
Արփին
չհասկացավ
Վահրամի
խոսքերի
իսկական
նշանակությունը, բայց ներկաները հասկացան, թե ինչ նկատի
ունի Վահրամը: Արփիի դեմքին նորից խաղաց ժպիտը: Վահրամը
գրկեց Արփիին:
-Իսկ հիմա թողեք մի փոքր շունչ քաշի հիվանդը: Ես վստահ եմ,
որ սերը կյանք է տալիս, բայց հիմա դուք նրան շնչահեղձ կանեք, ծիծաղով ասաց բժիշկը: Վահրամը կրկին համբուրեց Արփիին ու
վեր կացավ՝ փորձելով ցույց չտալ հուզմունքն ու տկարությունը:
Բժիշկը մոտեցավ Վահրամին ու նրանք միասին դուրս եկան
սենյակից:
Միջանցքում Վահրամը բժշկին մեկնեց ծրարները:
-Սա ձեզ կօգնի խնդիրներից խուսափել:
66