Hoşçakal
Kevser Koçoğlu
Kırılınca keskinleşiyorum da, kırmaya gelince bütün keskinlikleri
kendime çeviriyorum…
Nihayetinde kendimi incitiyorum..
Kıyamıyorum da, kıramıyorum da…
Boğazımda tüm sözleri yutkunuyorum…
Vazo kırıldı.
Cam dağıldı.
O naif lâleler yerle bir olup solduruldu.
Radyodaki eski türkü, en güzel nakaratında susturuldu.
Şuram da bir acı’m, içimde nâr’ım, vakit ikindi, aylardan kasım.
İçimde çok cümle, çok kelime gizli…
Sen şunu al..!
Sana ayrılan ömrün sonuna geldik.
Hoşça kal.