word, wat gewoonlik onprakties
en nie so maklik bekombaar is
nie,
Die diere kan vir ‘n periode gevoer word wat natuurlik met
hoë koste gepaard gaan,
Om minder diere aan te hou is
dikwels problematies omdat dit
moeilik is om te besluit wat om
te verkoop en wat om te behou
in ‘n teelkudde. Dit mag wel ‘n
geleentheid wees vir produktiewe seleksie waar slegs die
beste diere behou word en die
swak produseerders verkoop
word. Hiervoor is ‘n volledige
kudde rekordstelsel nodig. Behalwe vir vervangingsdiere moet
geen diere behou word wat nie
‘n inkomste gaan genereer die
komende seisoen nie.
Meerjarige aangeplante weidings en voersorghums, wat wel
duur is om te verbou, kan ‘n
groot rol speel om veldherstel
aan te help. Vestig ‘n voersorghum-weikultivar en konsentreer die kudde daarop.
Die gebrande weiveld kan van
diere onttrek word en weer bewei word indien voldoende hergroei beskikbaar is.
Laasgenoemde maatreël is die een
wat die veeboer gewoonlik in die
agterkop het, maar die nadeligste
vir die weiplant is, veral in die droër
weivelddele. Vanuit ‘n weidingkun-
dige oogpunt moet nie net die kudde-instandhouding die meeste
aandag geniet nie, maar die hulpbronbewaring en –instandhouding
daarvan moet ‘n integrale deel van
die volhoubare benutting van die
weidingekosisteem uitmaak. Hiermee word bedoel dat indien die
weiveld in veral die droër soetgrasveldgebiede te gou na ‘n brand bewei sou word, dit ‘n massiewe impak op die produktiwiteit van die
veld mag veroorsaak. Dit kan selfs
ook aanleiding gee tot ‘n geweldig
nadelige oordrageffek in terme van
verlaagde produksie tot ‘n volgende
seisoen. Navorsing het bewys dat
indien gebrande veld reeds in die
voorjaar bewei sou word, die
produksie daarvan die daaropvolgende groeiseisoen se Oktober tot
April met soveel as gemiddeld 48%
verlaag kan word. ‘n Volle groeiseisoensrus na die brand, opgevolg
deur ‘n Oktober beweiding het
steeds ‘n produksieverlies van 23%
getoon. Hoe vroeër na die brand
die veld weer bewei sou word, hoe
groter die nadelige oordrageffek in
terme van verlaagde voerpro
duksie.
Na ‘n brand in die hoër reënvaldele
kan die suurveld wel gouer weer
bewei word sonder dramatiese of
noemenswaardige produksieverliese wat mag voorkom. In hierdie
suurvelddele is kwaliteit van die
veld gewoonlik die beperkende
produksiefaktor en nie kwantiteit
nie. Hierteenoor ondervind die
droër soetvelddele weer ‘n kwantiteitsprobleem eerder as 'n kwaliteitsbeperking.
Indien slegs ‘n gedeelte van ‘n
kamp afgebrand het, is dit belangrik dat die volle kamp van beweiding onttrek sal word. Hierdeur sal
oorbenutting van die gebrande gedeeltes, wat meer smaaklik is en ‘n
hoër voedingswaarde het, uitgeskakel word.
Daar word deeglik besef dat dit
maklik vir ‘n buitestaander is om
aan te beveel dat diere na ‘n brand
vanaf die veld in die droër grasvelddele onttrek moet word. Die
kort en lank van die verhaal is dat
die rus van veld na ‘n brand definitief die groeikragtigheid van die
weiplante sal bevoordeel en die
veeboer sal beslis later die vrugte
daarvan pluk deur ‘n meer stabiele
weidingekosisteem te help verseker.
Na ‘n droogte
Groot dele van ons land se weiveldgebiede het die afgelope twee jaar
rampdroogte toestande ondervind
met voerskaarste aan die orde van
die dag. Die afgelope nasomerperiode se reënval laat miskien die
verkeerde indruk dat die weiveldprobleme ten volle opgelos is. Die
teendeel is egter waar in veral die
droër soetvelddele, waar besonder
Waak dat veld nie so lyk na intense droogte.