Hulp hebben maar niet vragen
Bij structureel verzuim en thuis komen zitten van een kind zijn ouders geneigd zijn om individueel de problemen te willen oplossen. Vooral bij zware incidenten en ontmoetingen met instanties. De situatie wordt vaak zo complex dat er geen overzicht is, mede ook omdat er onvoldoende kennis aanwezig is omtrent wetgeving en werkafspraken binnen organisaties waarmee men te maken krijgt. Hulpvragen zijn er te over, maar niet zelden blijkt dat ouders 'het' alleen willen (of denken te moeten) doen: een zichtbare tegenstrijdigheid in gedrag en handelen. Behoefte aan hulp, maar het niet vragen, niet weten wie of wat te vragen of hulp niet aanvaarden kan leiden tot onvoldoende effectief handelen. Dat komt de casus van betreffend kind niet ten goede.
Aan deze relatieve terughoudendheid tot vragen/aanvaarden van hulp liggen een aantal mechanismen ten grondslag. We noemen er enkele.
Meer partijen complexiteit
Ten eerste is, dat uitval van jouw kind een kwestie is die met name plaatsvindt in de verhouding ouders en school. Dat is immers de 'normale' uitgangspositie. Maar als je er dan met de school niet uitkomt, escaleert de casus gauw: ineens spelen er meer partijen een - naar beleving niet altijd zuivere of bekende - rol. Als ouder heb je het gevoel steeds minder gehoord te worden, en professionals lijken steeds meer zeggenschap bij jou als ouder 'weg te halen'. Zodra je de complexiteit in jouw casus van jouw thuiszittend kind ervaart, blijkt dat er beslissingen moeten worden genomen op onderwerpen waar je als burger geen kennis van hebt. Dan ontstaat er ineens behoefte aan het zoeken naar kennis, maar 'de anderen' liggen vaak daarin al voor. Als ouder zoek je naar die kennis, en je vindt over de thuiszittersproblematiek ondertussen best al heel gauw informatie. Maar welke informatie is relevant voor jouw kind en situatie? Er wordt bij het beoordelen van passende informatie eigenlijk al aan de voorkant kennis verondersteld. En die heb je niet altijd al in huis.
Maar het vaak overweldigende gevoel van 'overkomen', het achter feiten aanlopen, moeten omgaan met voldongen feiten die anderen hebben veroorzaakt en de vaak gevoelde of werkelijk bestaande druk of dwang, doet je als ouder op jezelf terug werpen. Welke zekerheden bestaan er nog, anders dan kennis hebben van jouw kind in jouw gezin? Veel ouders hebben het gevoel er alleen er voor te staan.
Uit het isolement
De oplossing zit voor een deel in het uit het isolement stappen. Bijvoorbeeld door deelname aan de ACT!-Fb-groep (of andere). Risico is dan wel dat er eerder bevestiging wordt gezocht en vragen worden gesteld vanuit alleen de overtuiging van de ouder zelf, en een voldoende kritische en vooral open houding te weinig aanwezig is. Immers: een kind zit vrijwel altijd thuis door tegengestelde belangen. Uit een solistische positie stappen kan ook door een maatje (zie training) of een onafhankelijke cliëntbegeleider te betrekken. Of in een lokale/regionale oudergroep je kwestie voor te leggen. Of door een jurist in te schakelen.
Belangrijk is daarnaast dat ouders van een thuiszittend - of daarmee bedreigd - kind methodisch te werk gaan. Het voordeel van methodisch werken in complexe casuïstiek is:
Je wordt geleid door de gehele complexiteit heen naar een helder overzicht en inzicht over de situatie
• Je spreekt de taal van de professionals en bent daarmee meer gelijkwaardig;
• Het handelen is doelgericht: van te voren geplande stappen;
• Het handelen is procesmatig: de verschillende stappen sluiten op elkaar aan;
Themakatern 1
18