Дејо : -Знаш , Раде , пре ове наше цивилиације постојала је једна друга , стара цивилизација , на индијском потконтиненту . Био је то врло напредан друштвени систем у егзотичном амбијенту ...
Раде је полу-опијен . Широм отворених очију он слуша о митској земљи
предака-аријеваца , о праведности која је владала ... онда Дејо постепено прелази на праксу и покушава да подучава Радета мантрама .
-Ево , Раде овако , почнеш полако да певаш " Харе , харе .... харе ..." Раде се стварно труди , мада ништа не разуме ... и почиње " Харе ... харе ..."
-То , Раде , то , само настави . -Дејо почиње да скакуће и да храбри новопеченог следбеника ...
Раде цупка и пева ... Али то није дуго трајало .
Одједном , са Радетовог лица спада израз дубоке блажености и он , нервозно одмахује руком .
-Доста , бре , овога ! Докüрчило ! -Раде ! Певај , Раде ! - Докüрчило ! -Ама , слушај мене . Прати ме , понављај за мном : " Харе ... харе ...." А Раде гледа и ћути . -Хајде , Раде , Харе ... Харе .. -Ма какав Харе , Харе-кüр ...
Одједном , Дејино лице губи свој непомућени спокој и он престаје да скаче и пева .
-Шта си рекао ?! -пита он Радета , прилично изнервиран . -Харе- Докüрчило !