en houden delen met iemand die voor je gevoel heel ver van je af staat. Dat is toch hetzelfde als je
huwelijksproblemen aan een anonieme voorbijganger vertellen? Maar die voorbijganger heb je niet
nodig, de overheid wel.
Ze doen maar wat
De overheid heeft geen relatie met haar klanten. Je hoort het mensen zeggen op feestjes, bij de kapper of in de supermarkt: “Ze doen maar wat in Den Haag, ze weten niet waar ze het over hebben, ze
geven de overbuurman een schutting en ik moet maar zien.” Let eens op het woord ‘ze’. Waar duidt
dat op? Precies, op afstand. En als je op afstand staat, is er geen relatie. Dat is heel vervelend en
eigenlijk is dat nog zacht uitgedrukt. De ontbrekende relatie haalt de doelstellingen van de overheid
volledig onderuit en daar wordt niemand beter van. De overheid helpt zo Jeff niet aan het werk, Jan
plaatst toch die illegale schutting en Aisha trekt zich nog verder terug.
Wat is nodig?
De overheid en de inwoners van Nederland moeten elkaar dus leren kennen en begrijpen. De basis
voor een relatie; en er is een relatie nodig voor het behalen van het gezamenlijke resultaat. Anders
groei je uit elkaar, net als in een echt huwelijk.
Nieuwe uitgangspunten: persoonlijk en dichtbij
De overheid gaat dus aan haar relaties werken. Met slechts de uitgangspunten persoonlijk en
dichtbij, start er een landelijk programma. Waarom persoonlijk en dichtbij? De overheid is uitgegroeid tot een enorm instituut. Door de nadruk te leggen op persoonlijk, krijgen mensen het gevoel
dat ze niet het nummertje zijn aan het loket, maar dat ze ertoe doen en dat er aandacht is voor hun
probleem. Door te zorgen dat de overheid dichtbij is, komen mensen eerder naar je toe en je krijgt
als overheid feeling met de werkelijkheid. Het draadje moet betonvlechtwerk worden.