“Maar”, zegt de journaliste. “Je zit in een rolstoel!”
“Ja, maar daarom hoef ik toch niet verlegen te zijn, of zo. Dat ik niet zomaar met vreemde mensen
durf te praten, ja dààg!”
Mama: “Mayim is juist het tegenovergestelde van verlegen.”
Ik maak een beweging van ‘ja mama ik kan het alleen wel af’ en ik vervolg mijn verhaal tegen de
journaliste, dat ik weleens mensen in de dierentuin op sleeptouw neem vanwege hele bijzondere
dingen van bepaalde dieren.
“Dan zeg ik, kom eens mee naar de andere kant van de kooi, dan zie je het pas goed.”
“Ik heb nog een andere vraag”, zegt de journaliste. “Waar woon je later?”
“Ik woon in een huis met mijn vrienden en vriendinnen … èn mijn vriendje Jeffrey. In dat huis
kan ik alles via mijn iPad bedienen, bijvoorbeeld deuren, licht en televisie. Mijn vader zegt dat dit
‘domotica’ heet. Trouwens, mijn vriendje kan dan helpen onze kinderen te verzorgen, maar ik weet
niet of dat dìt vriendje is.”
De journaliste: “Nog even over de pride, zelfstandigheid voor mensen met een beperking. Hoe zit
dat met jou?”
Ik begin te lachen: “Wat dacht je van zelf pinnen in een winkel en niet je vader en moeder, of zo.
Ik vind ook niet dat je vader en moeder, als je in een museum bent, de koptelefoon van de muur
moeten halen en de knoppen voor de videofilms moeten bedienen omdat ze te hoog zitten. Dat
was het geval in het PIT in Almere, een gloednieuw educatief museum over veiligheid. Dat is heel
erg leuk voor kinderen en daar gaan heel veel schoolklassen naar toe. Maar ook voor vaders zijn er
oude politieauto’s en brandweerauto’s. Het leukste is dat je met een simulator boeven kan vangen
en branden kunt blussen. Als je tenminste de joystick te pakken krijgt, want die staat midden op
een tafel waar je met een rolstoel niet onder kan komen. Daar gaat mijn vader nog wel achteraan,
die neemt zijn schroevendraaier mee en gaat alles lager zetten. Zo is hij.
123