Mama begint te giechelen: “Nee hè, Marcel.”
Papa: “Nou ja, jullie zeggen het. Mijn speech gaat erover dat mensen met een handicap in onze
maatschappij nog steeds niet volledig mee kunnen doen; werk, wonen, uitgaan, leren, noem
maar op. We willen de mogelijkheden voor mensen met een beperking verbeteren.”
“Wij zijn niet beperkt, de rest is het! We worden gewoon niet gezién”, zeg ik boos. “Weet je nog
die keer dat we op zo’n drukke Pinkstermarkt waren en ik met mijn elektrische rolstoel over de
tenen van een mevrouw reed die voor ons liep.”
Mama: “Ik zie het nog helemaal voor me, dat was zo’n hooggeblondeerde dame uit de Jordaan,
die in de jaren ‘80 in Almere is gaan wonen”.
“Het was haar eigen schuld hoor, want opeens draaide ze zich om en ik reed dwars over haar voet.
Ik hoorde haar tenen kraken en ze schreeuwde: ‘Kijk uit trut!, zo raak ik ook nog gehandicapt.”
Papa: “Ja, die elektrische rolstoel van jou, die weegt wel 180 kilo.”
“Toen heb je maar zo’n Amerikaanse politiesirene op mijn rolstoel gemonteerd. Zal ik hem nu
even aanzetten?”
“Nee, alsjeblieft niet”, roepen mijn ouders. “Niet nu!”
“Wat lief hè mama, dat papa dat ding heeft gemonteerd.”
We parkeren onze auto vlakbij de start van de manifestatie. Er is een soort van fanfare-orkestje
zonder dansmariekes. De staart van het orkest wordt gevormd door een trombonist, maar dat is
weer geen echte gehandicapte, hij heeft alleen maar adem te kort. Het orkest speelt een protestlied met de titel ‘Terug naar de bossen’. Zo van, bezuinig maar lekker door op de gehandicapten,
zodat ze weer terug moeten naar instituten op de Veluwe. Het orkest draagt een spandoek mee
met daarop ‘Disability Pride’.
Papa: “Weet je wat ik vind dat dit betekent: De trotse beperkten”.
“Zoals ik!”
121