Zijn conversatie komt meteen op temperatuur. “in samenwerking met de gemeente organiseert Siemens in Uw laantje een training voor gehandicapte aspirant-scoot-mobiel-rijders”. Ongelovig met één opgetrokken wenkbrauw kijk ik hem sceptisch aan. Hij vervolgt: “ Uw oprit is vanwege de hoge ligging het begin en eindpunt.“ Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden bij de gedachte aan een cluppie schuifelende Scoot-mobiel-racers die gehelmd en met tanden op elkaar hotsebostend gaan doorbeuken op mijn 1272 PA parcours.
KANNIEWAARZIJN
Maar meneer lijkt het beste met me voor te hebben als hij met een serieus gezicht verder gaat. “Mogelijk veroorzaakt dat enige overlast”. Ho! Wacht even. Ik zet me schrap en probeer zijn enthousiaste getetter te onderbreken. Tevergeefs. Hij is net lekker op dreef en onderbouwt met wat foto’s van eerder zulke activiteiten zijn onwaarschijnlijke relaas. Siemens is sponsor van de race-mobielen en samen met de GGD zal er een aantal worden gedoneerd aan verzorgingshuizen.
Hij werkt duidelijk op mijn gevoel.
Enthousiast ratelt hij door hoe grootmoedig de gemeente en het bedrijfsleven zorgt voor de gehandicapte medemens. Een hele geruststelling. Vanzelfsprekend kan zonder mijn medewerking de proef niet plaats vinden. “Tja” zeg ik weifelend. Ik blijf het toch een beetje – zeg maar - ‘typisch’ vinden. Om er niet van wakker te liggen ga ik in de regelstand. “Meneer ik bel liever even zelf met de gemeente”. (Ben natuurlijk geen gekke Henkie.) Hij ook niet!
Onverstoorbaar prikt hij een gaatje in mijn wantrouwen en wurmt zich opgetogen verder in mijn sociale ‘pakkie-an’ voor support. “Momentje Dame, ik kom net van een Siemens-show en mag U een geavanceerde pannenset aanbieden voor de medewerking”. En voor ik kan tegensputteren beent hij naar zijn bestel auto en opent de achterklep. “Meneer , meneer “ roep ik hem achterna: “Alstublieft, hoeft niet .!!!!!!!!” Dat ferme uitroepteken helpt. Met diepe zucht sloft hij terug. Zichtbaar teleurgesteld.Tenminste dat denk ik.. Verontschuldigend schraap ik mijn keel en zeg : “ ik hoop dat U het niet persoonlijk neemt , maar eigenlijk kijk ik er niet zo naar uit” en probeer hem niet te beledigen. “Sorry het voelt wat ongemakkelijk”. Hij maakt een geruststellend gebaar en sust : “Hindert niet, dame.”
Ik raak lichtelijk in verwarring en aarzel over zijn goede bedoelingen. Het zal allemaal best , maar toch…….. En ja hoor : dan neemt zijn presentatie een wonderlijke wending. Blijven hangen in teleurstelling is tijdverlies dus : recht hij zijn rug en tovert een nieuwe joker tevoorschijn. “Nou dame , heeft U dan misschien iets over als donatie voor ons personeels-feest-fonds?” Onthutst knipper ik met mijn ogen. Hoe verzin je het ! “Meneer “ zeg ik dapper en pauzeer even voor het effect. “Als U nu niet gauw maakt dat U weg komt bel ik de politie.“ Inwendig grinnikend over zijn onnozele creativiteit. Doodgemoedereerd steekt hij zijn hand uit en bedankt me opgewekt voor mijn tijd . Vervolgens loopt hij met rechte rug naar zijn busje, en start de motor.
Op naar het volgende laantje! Bijna ben ik hem achterna gerend met een donatie. Meen ik dat? Nee, natuurlijk niet. Maar geef toe, het is wel een heel originele babbeltruc.
Kom dr eens op: via een scoot-mobiel race naar een pannenset tot een gratis bijdrage voor een luchtkasteel. Misschien heeft hij een getroebleerd verleden, maar het is wel een knap stukje vindingrijkheid. Ik vrees alleen dat het hem weinig oplevert.