เจ้าชานน้อย 008 | Page 49

49
๒๖
ใกล ๆ กับบอน้ํา มีกําแพงหินเกา ๆ เมื่อฉันเดินกลับจากงาน
ของฉันในตอนเย็นวันรุงขึ้น ฉันสังเกตเห็นเจาชายนอยของฉันแตไกล เขานั่ง
หอยเทาอยูบนกําแพงนั้น และฉันไดยินเขากลาววา
" เธอจําไมได
รึ " เขากลาว " ไมใชตรง
นี้ทีเดียวนักหรอก "
มีอีกเสียงหนึ่ง
ตอบเขาอยางแนนอน
เพราะเขายืนยันวา
" ใชแน วันน
แหละ เพียงแตวาไมใช
ตรงนี้เทานั้น …."
ฉันเดินตรง
ไปยังกําแพง ฉันมอง
ไมเห็นหรือแมแตได
ยินเสียงใครเลย
อยางไรก็ตามเจาชาย
ตอบอีกวา
" แนนอน
เธอคงจะเห็นวา
รอยเทาฉันเริ่มท
ตรงไหนบนพื้นทราย
เธอก็เพียงแตรอฉัน
หนอย ฉันจะไปหายังท
นั่นในคืนนี " ้
ฉันอยูหางจากกําแพงประมาณ ๒๐ เมตรได และฉันก็ยังมองไม
เห็นอะไรเลยอยูเชนเดิม เจาชายนอยก็ยังคงกลาวสืบไป หลังจากเงียบไป
สักครูวา
"เธอมีพิษดีใชไหม ? เธอแนใจวาจะไมทําใหฉันเจ็บปวดนาน ๆ
นะ"
ฉันหยุดยืนนิ่งงันใจเสียวสะทาน ฉันยังไมเขาใจ
"ตอนนี้ไปเสียกอน" เขากลาว "ฉันอยากจะลงละ"
ดังนั้นฉันจึงลดสายตามองที่เชิงกําแพง แลวฉันก็กระโดด เจางูส