เจ้าชานน้อย 008 | Page 47

47
หมูบาน แตทวาไมมีหมูบานในแถบนั้น และฉันคิดวาฉันคงฝนไป
"แปลกดี " ฉันกลาวกับเจาชายนอย
"ทุกสิ่งมันมีพรอม มีทั้งลูกรอก ถังน้ําและเชือก"
เขาหัวเราะ จับเชือก และเลนลูกรอก ลูกรอกสงเสียงครวญคราง
เหมือนกังหันเกา ๆ เมื่อเวลาลมนอนหลับไปนาน ๆ "เธอไดยินไหม" เจาชาย
นอยกลาว
" เราปลุกบอน้ํานี้และ
มันรองเพลง ….."
ฉันไมอยากใหเขา
ออกแรงมากเกินไป
" ปลอยใหฉันทําเถอะ "
ฉันบอกเขา " มันหนักเกินกําลัง
เธอ "
ฉันคอย ๆ สาวถังน้ํา
มาจนถึงขอบบอ ฉันจัดมันวางไว
อยางเดน เสียงลูกรอกกลิ้งเปน
เพลงยังคงกองในหูของฉัน และ
ในน้ําซึ่งยังเปนระลอกอยูนั้น ฉัน
มองเห็นดวงอาทิตยสั่นพลิ้วอย
" ฉันอยากดื่มน้ํานั่น "
เจาชายนอยกลาว " ขอฉันดื่ม ….."
และฉันจึงเขาใจในสิ่งที่เขาตามหา…… ฉันยกถังน้ําขึ้นจรดริม
ฝปากของเขา เขาดื่มนัยนตาหลับพริ้ม มันชางหวานชื่นเหมือนงานฉลอง น้ํา
นี้ชางแตกตางจากอาหารชนิดอื่น มันเกิดขึ้นจากการไปใตดวงดาว จาก
เสียงเพลงของลูกรอกและจากกําลังแขนของฉัน มันดีเหมาะสําหรับหัวใจ
เชนเดียวกับของขวัญ สมัยเมื่อฉันเปนเด็กเล็ก ๆ แสงสวางที่ตนคริสตมาสนั้น
ดูมีความหมายและคุณคายิ่งขึ้น
" คนในโลกของเธอปลูกกุหลาบตั้งหาพันตนในสวนเดียว และ
เขายังไมพบสิ่งที่เขาตองการ…… "
"เขาไมพบมันหรอก" ฉันตอบ
"และอยางไรก็ตาม สิ่งที เ ่ ขาคนหานั น
อาจจะหาพบไดใน
ดอกกุหลาบดอกเดียว หรือในน้ําเพียงเล็กนอย……."
"แนนอน" ฉันตอบ และเจาชายนอยกลาวเสริมวา
"แตตาของคนเราบอด สิ่งนั้นตองหาดวยหัวใจ ฉันไดดื่ม ฉัน
หายใจเต็มที่ในยามรุงอรุณ ทรายมีส น
้ําผึ้ง ฉันมีความสุขที่มันเปนสีน้ําผึ้ง
ทําไมฉันจะตองเปนทุกข ……."