30
เมื่อเจ้าชายน้อยมาถึงดาวดวงนี้ เขาก็โค้งคํานับคนจุดโคมอย่าง
นอบน้อม " สวัสดี ทําไมคุณถึงดับตะเกียงของคุณเสียล่ะ ?" " เป็นคําสั่งตามหน้าที่นี้ สวัสดี " คนจุดโคมตอบ " คําสั่งตามหน้าที่คืออะไร ?" " คือต้องดับไฟในตะเกียงน่ะซิ ลาก่อน " แล้วเขาก็จุดโคมใหม่ " ทําไมถึงจุดตะเกียงอีกล่ะ ?" " เป็นคําสั่งตามหน้าที่ " คนจุดโคมตอบ " ฉันไม่เห็นเข้าใจเลย " เจ้าชายน้อยกล่าว " ก็ไม่มีอะไรที่ต้องเข้าใจนี่ คําสั่งตามหน้าที่ ก็คือคําสั่งตาม หน้าที่ สวัสดี " แล้วเขาก็ดับโคมของเขา ต่อจากนั้นเขาก็ซับหน้าผากด้วย ผ้าเช็ดหน้าตาหมากรุกสีแดง
" อาชีพที่ฉันทําอยู่นี่แย่มาก เมื่อก่อนนี้เป็นอาชีพที่ดีสมควรอยู่ หรอก ฉันดับไฟตอนเช้า และ จุดไฟในตอนเย็น ตลอดวันฉันก็ว่างได้ พักผ่อน และตลอดกลางคืนก็ได้นอน " " และตั้งแต่นั้นมาล่ะ คําสั่งตามหน้าที่เปลี่ยนแปลงไปรึ ?" " คําสั่งตามหน้าที่มิได้เปลี่ยนไปหรอก นั่นแหละคือจุด โศกนาฏกรรมล่ะ ดาวมันยิ่งหมุนเร็วเข้าทุกปี และคําสั่งตามหน้าที่มันก็ไม่ได้ เปลี่ยนไปด้วย " " ถ้าเช่นนั้น " " เพราะว่าเดี๋ยวนี้ดาวมันหมุนรอบตัวมันเองใน ๑ นาที ฉันก็เลย ไม่มีเวลาพักผ่อนสักนาทีเดียว ฉันจะต้องจุดตะเกียงและดับตะเกียงทุก ๆ ๑ นาที " " แปลกนะที่บนโลกของเธอวันหนึ่งนานเพียงนาทีเดียว " " ไม่เห็นแปลกสักนิดเดียว นี่ตั้งหนึ่งเดือนแล้วนะที่เราคุยกันอยู่ " " เดือนหนึ่งเชียวรึ " " ๓๐ นาทีก็เท่ากับ ๓๐ วัน ลาก่อน " แล้วเขาก็จุดไฟใหม่
เจ้าชายน้อยมองดูคนจุดโคม เขารักชายผู้นี้ซึ่งซื่อตรงต่อหน้าที่ ของตนเอง เขาระลึกถึงตอนที่เขาใฝ่ฝันหาอาทิตย์อัสดง โดยการเลื่อนเก้าอี้ ตามดู เขาถึงอยากจะช่วยเหลือชายผู้นี้
" เธอรู้ไหม … ฉันมีวิธีหนึ่งที่จะช่วยให้เธอได้พักผ่อนเมื่อเธอ อยากจะพัก "
" ฉันอยากจะพักเสมอแหละ " คนจุดโคมตอบ คนเราก็อาจจะ ซื่อตรงต่อหน้าที่และเกียจคร้านได้ในเวลาเดียวกัน เจ้าชายน้อยกล่าวสืบไป ว่า
" ดวงดาวของเธอเล็กขนาดที่เธอเดินเพียง ๓ ก้าวก็รอบเธอก็ เพียงแต่เดินช้า ๆ ไปเรื่อย ๆ เพื่ออยู่ในด้านกลางวันตลอดเวลา เมื่อเธอ อยากจะพักเธอก็เดินไปเรื่อย ๆ วันก็จะยาวนานเท่าตราบที่เธอประสงค์ "
" ไม่เห็นจะทําให้สถานการณ์ดีขึ้นเลย สิ่งที่ฉันชอบในชีวิตนี้ก็คือ
การนอน " " โชคไม่ดีเลยนะ " เจ้าชายน้อยกล่าว