22
" แน่ะ ข้าราชบริพารมาคนหนึ่งแล้ว " พระราชาร้องขึ้นเมื่อ
พระองค์ทอดพระเนตรเห็นเจ้าชายน้อย เจ้าชายสงสัยอยู่ในใจว่า " ทําไมเขารู้จักฉันนะ ในเมื่อเขาไม่เคยเห็นหน้าฉันมาก่อนเลย "
เจ้าชายน้อยไม่ทราบหรอกว่า สําหรับพระราชานั้น โลกทั้ง โลกแสนจะธรรมดาสําหรับพระองค์ และมนุษย์ทุกคนคือข้าราชบริพาร
" เข้ามาใกล้ ๆ ให้ฉันมองดูเจ้าให้ชัดหน่อยซิ " พระราชาตรัส ขึ้นอย่างภาคภูมิใจที่ได้เป็นพระราชาเบื้องหน้าคน เจ้าชายน้อยมองหาที่นั่ง แต่ดาวทั้งดวงนี้ปกคลุมไปด้วยฉลองพระองค์งามตัวนั้น เขาจึงยืนและหาว ด้วยความเหนื่อยอ่อน
" เจ้าต้องไม่หาวต่อหน้ากษัตริย์ เป็นการผิดมารยาท ฉันขอสั่ง ห้าม " พระราชาตรัส
" ฉันกลั้นไม่ได้นี่ " เจ้าชายน้อยตอนอย่างงง ๆ " ฉันเดินทางมา นานและไม่ได้นอนเลย "
" ถ้าอย่างนั้นละก็ ฉันอนุญาตให้เจ้าหาวได้ ฉันไม่เห็นคนหาว มานานแล้ว การหาวนับว่าเป็นของแปลกสําหรับฉัน เอ้าหาวเข้าซิ นี่เป็น คําสั่งนะ "
" ท่านทําให้ฉันเกิดอาย ฉันหาวไม่ออกแล้วละ " เจ้าชายน้อย
ตอบหน้าแดง " อืม …. ถ้าเช่นนั้นฉันอนุญาตให้เจ้าหาวหรือไม่ก็ …."
พระราชาตรัสตะกุกตะกักและออกจะเคือง ๆ อยู่ เพราะเหตุว่า พระราชาถือยิ่งนักเรื่องให้คนเคารพเชื่อฟังปฏิบบัติตามคําสอนของพระองค์ พระองค์ไม่ยินยอมให้มีการไม่นบนอบเกิดขึ้น ด้วยเหตุว่าพระองค์เป็น พระราชาแบบสมบูรณาญาสิทธิราช แต่เนื่องจากว่าพระองค์ดีมาก พระองค์ จึงออกคําสั่งที่สมเหตุสมผลเท่านั้น
" ถ้าหากฉันสั่ง " พระองค์กล่าวเรื่อยเจื้อย " เป็นต้นว่า ถ้าฉันจะ