บันทึก 25 ปีธรรมศาสตร์ลำปาง บันทึก 25 ปีธรรมศาสตร์ลำปาง | Page 71
ตอนนั้นทั้งมหาวิทยาลัย มีคนอยู่ไม่เกิน ๓๐๐ คน เป็นผู้หญิงสัก๒๕๐คน ที่เหลือเป็นผู้ชายที่รวมเพศทางเลือกอีกหลาย
สิบคน พี่ใหญ่สุด คือพี่ปี ๓ (รหัส๔๑ สังเคราะห์)
กิจกรรมสันทนาการ ก็จ ด ั ในห้องเรียนรวม ทั ง ้ เรียน ทั ง ้ เล่น จบครบที เ ่ ดียว ในยุคนั้นยัง แม่ค้าที่ตลาดฝั่งตรงข้ามตึกที่เราเรียน
ยังไม่รู้เลย มี ธรรมศาสตร์ มาเปิดที่ล�ำปาง
เวลาไปแข่งกีฬาอุดมศึกษาทีไร แพ้ตลอด ยกเว้นแข่งกับวิทยาลัยพยาบาล ที่จะสูสีเป็นพิเศษ ถึงคนเราจะน้อย แต่เราก็ยัง
คงส่งนักกีฬา ลงแข่งทุกประเภท บอล บาส วอลเล่ย์เปตอง ปิงปอง ตะกร้อ .. ฯลฯ แข่งบอลเสร็จ เปลี่ยนเสื้อมาเล่นบาสต่อ ลงไป
สักพัก ตะคริวกิน หามออก ต้องหาคนมาลงยืนให้ครบ เพื่อแข่งต่อให้จบ เล่นไม่เป็นก็ขอให้มายืนให้ครบ
ถึงเราจะแพ้มากแค่ไหน นักกีฬาก็จะมีกองเชียร์เสมอ กลอง โทรโข่ง ฉิ่งฉาบ แดนเซอร์ ทุกคนช่วยร้องช่วยเต้น .. พากัน
เชียร์ โดยไม่มีการบังคับ เชียร์ก็ไม่ได้หวังให้ชนะ แต่หวังให้ก�ำลังใจนักกีฬาทนยืนให้จบเกม แล้วกลับบ้านพร้อมกัน งบประมาณ
นักศึกษามีไม่มาก แสนต้นๆ ส�ำหรับทุกกิจกรรมในมหาวิทยาลัย อะไรท�ำเองได้ก็ต้องช่วยกันท�ำ ดึกเเค่ไหน มหาลัยก็เปิดให้ท�ำ
กิจกรรมได้ ช่วงบอลโลก หรือ ยูโรก็มาดูด้วยกัน บ้านใครมีรถก็เอามาช่วย(พี่หยง ๔๑ เจ้าประจ�ำ) ใครเก่งงานฝีมือก็สอนเพื่อน
(กอล์ฟ๔๓) พวกแรงงานงานสล่าบ้านละปูนช่วยได้ ส่วนใครท�ำอะไรไม่เป็นก็ลงแรง ช่วยๆกันไป สุดท้ายมันก็ส�ำเร็จ ไม่ว่าจะเป็น
แห่เทียน กระทง ฯลฯ
รู้จักค�ำว่า “สามัคคี” จริงๆก็จากที่นี้แหละ อะไรที่ไม่น่าจะท�ำได้ มันก็ท�ำได้นะ ถ้าช่วยกัน ท�ำไปในทางเดียวกัน
เรามีห้องคอมเล็กๆ ที่แบ่งกันใช้ ๑๐ กว่าเครื่อง ทั้งหาข้อมูล และ ใช้คลายเครียด อย่างเกม Minesweeper ที่มีอยู่ในทุกเครื่อง
ห้องสมุดพื น ้ ที น ่ า ่ จะไม่เกิน ๒๐๐ ตรว มีหนังสือไม่มาก แต่ก ค ็ รบส�ำหรับระดับ ป.ตรี โรงอาหาร คือ เต็นท์ผ า ้ ใบงานวัดมาต่อกัน ๔หลัง
ข้างตึก ช่วงเวลาเร่งด่วนโต๊ะไม่พอก็ยืนกินกัน
รถมหาวิทยาลัย ๒ คัน ส�ำหรับวิ่งรับส่งอาจารย์ ที่มาสอน จะออกค่ายสร้างเช่ารถหกล้อ/สิบล้อ เพราะจะได้ทั้งขนของ
และ ขนคน ไปในที่กันดารได้ อาศัยรถที่เค้าตีวิ่งเปล่า จะถูก แต่ก็จะเลือกสภาพ และ เวลาไม่ได้ ไม่มีงบค่าอาหาร ก็ไปขอวัด จะ
ได้พวกของแห้ง เครื่องปรุง ที่ใกล้หมดอายุ เอาไปออกค่าย ส่วนของสดก็หาตามพื้นที่เจออะไรฟรี ก็เอามาท�ำกินกัน ผลัดเวรกันท�ำ
เป็นไม่เป็นก็ช่วยกันท�ำ ช่วยกันกิน ช่วยกันล้าง ฟังดูรันทด แต่ความจริงแล้ว มันสนุก และ มีความสุขนะ
เรามีห้องพักอาจารย์ ที่นักศึกษาสามารถเข้าไปตากแอร์ตลอด
เรามีอาจารย์ ที่เป็นเหมือน ATM ส�ำหรับยืมเงินไปท�ำกิจกรรมนักศึกษา คืนครบบ้าง ไม่ครบบ้าง ท่านอาจารย์ก็เข้าใจ
เเละ ท�ำใจ
เราเรียกอาจารย์ประจ�ำว่า “พี่”(อจ.สายฝน) ถ้าใครชื่อซ�้ำกับเจ้าหน้าที่ เราก็จะเรียกว่า อจ. จะได้ไม่สับสน
เรามีท่านรองอธิการ ที่สามารถพูดคุยเรื่องฟุตบอลได้ออกรส ท่านเป็นเเฟนพันธ์เเท้ลิเวอร์พูล(ท่านอาจารย์ สายทิพย์)
วันไหนลิเวอร์พูลชนะทั้งมหาวิทยาลัยจะรู้สึกเหมือนดอกไม้บาน เพราะอาจารย์ท่านจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
รุ่นพี่ รุ่นน้อง สนิทกันหมด แยกกันไม่ออกว่าใครอยู่คณะไหน หลายครั้งนึกว่าเรียนคณะเดียวกัน (สังเคราะห์ และ สห
วิทยาการ)
เรามีอาจารย์เก่งๆบินจากมาสอน โดยที่ไม่ต้องไปเรียนถึงที่รังสิต หรือ ท่าพระจันทร์ (อจ.บินลงเชียงใหม่ รถมหาลัยวิ่งไป
รับส่ง เพื่อมาสอน)
นักศึกษา เกิน ๙๕% เข้าห้องเชียร์โดยไม่มีการบังคับ และ เกิน ๙๐% ของนักศึกษาทั้งหมด ร้องเพลงต่างๆ ของ
มหาวิทยาลัยได้สบายๆ
๖๑