เป็นแม่คุณจริงๆ เลยนะ เราก�ำลังคุยกันเรื่องออกไปเห็นอินเดียของ แท้ แล้วแม่คุณก็ออกไปเห็นเลย แล้วก็ลืมเสียอีกว่าไปเห็นมาแล้ว ”
แต่รอนนี่ขุ ่นใจ จากค�ำบอกเล่าของแม่ เขาคิดไปว่าหมอคนนั้น อาจเป็นหมอมักกินส์หนุ่มน้อยจากอีกฟากของแม่น�้ำคงคา และแม่ก็ รู้สึกเป็นพวกพ้องด้วยไปเรียบร้อย ช่างผิดฝาผิดตัวเสียไม่มี ! ท�ำไม น�้ำเสียงแม่ไม่ได้บอกสักนิดว่าก�ำลังพูดถึงคนอินเดียล่ะ เขาหงุดหงิด และเริ่มท�ำตัวเผด็จการซักไซ้หล่อน “ เขาร้องเรียกแม่ในมัสยิดใช่ไหม เรียกยังไงรึ อวดดีไหม เขาไปท�ำอะไรที่นั่นคนเดียวดึกดื่นขนาดนั้น ไม่ใช่เวลาละหมาดสักหน่อย ” และเขาก็ตอบค�ำปรารภของมิสเควส- เตดผู้แสดงความสนใจเหลือหลายว่า “ เขาร้องเรียกแม่เรื่องรองเท้า ละสิ นั่นละคืออวดดี เป็นเล่ห์เหลี่ยมเดิมๆ ถ้าแม่สวมรองเท้าอยู่ก็ ดีหรอก ”
“ แม่ก็รู้สึกว่าอวดดีนะ แต่เป็นเล่ห์เหลี่ยมรึเปล่าไม่รู้หรอก ” มิสซิสมัวร์พูด “ เขาโมโหมากเลย แม่บอกได้จากน�้ำเสียงเขา แต่ทันที ที่แม่ส่งเสียงตอบไป เขาก็เปลี่ยนท่าที ” “ แม่ไม่น่าตอบไปเลย ” “ นี่แน่ะ ” สาวน้อยผู้มีเหตุผลพูด “ ถ้าเกิดคุณขอให้เขาถอด
หมวกออกในโบสถ์ คุณไม่อยากให้คนมุสลิมตอบรับหรือคะ ” “ มันไม่เหมือนกัน มันไม่เหมือนกันนะ คุณไม่เข้าใจเลย ” “ ฉันรู ้ว่าฉันไม่เข้าใจ และอยากจะเข้าใจค่ะ มันต่างกันตรงไหน
หรือคะ ”
เขาไม่อยากให้หล่อนก้าวก่ายเรื่องนี้ แม่เขาไม่ใช่คนส�ำคัญอะไร แม่เป็นแค่นักท่องโลก เพื่อนเดินทางชั่วคราว ผู้จะกลับไปอังกฤษ พร้อมความรู้สึกนึกคิดอย่างไรก็ได้ที่เธอต้องการ แต่อเดลาผู้ก�ำลัง ตัดสินใจจะใช้ชีวิตในประเทศนี้น่ะสิ เป็นเรื่องส�ำคัญกว่า คงจะเป็น
47