“ มิสซิสมัวร์ แปลกดีแท้ๆ เพราะผมก็เหมือนคุณเลย คือมี ลูกชายสองกับลูกสาวหนึ่ง ถ้าไม่เรียกว่าตกที่นั่งเดียวกันก็ไม่รู้จะ เรียกอะไรแล้ว ”
“ ชื่ออะไรกันบ้างล่ะคะ คงไม่ใช่รอนนี่ ราล์ฟ และสเตลลา เหมือนกันหรอกนะ ”
ประโยคนั้นท�ำให้เขานึกขัน “ เปล่าเลยครับ คงตลกน่าดู ชื่อ ไม่เหมือนกันหรอก และอาจจะแปลกหูสักหน่อย ตั้งใจฟังนะครับ ผมจะบอกชื่อลูกๆ ผมให้ฟัง คนแรกชื่ออาเหม็ด คนที่สองคือคาริม คนที่สามเป็นลูกสาวคนโตชื่อจามิลา ลูกสามคนก็พอแล้ว ว่าไหมครับ ” “ เห็นด้วยค่ะ ” พวกเขาเงียบกันไปครู ่หนึ่ง ต่างนึกถึงครอบครัวตัวเอง หล่อน
ถอนหายใจแล้วลุกขึ้นเตรียมจะไป “ คุณอยากมาชมโรงพยาบาลมินโตตอนเช้าๆ สักวันไหมครับ ”
เขาถาม “ ผมไม่มีอะไรในจันทรปุระจะพาไปชมแล้ว ” “ ขอบคุณค่ะ แต่ฉันเห็นมาแล้วล่ะ ไม่งั้นคงอยากขอให้คุณพา
ชมมากเลย ” “ สงสัยหัวหน้าแพทย์คงพาคุณชม ” “ ใช่ค่ะ กับมิสซิสคัลเลนดาร์ ” เสียงของเขาเปลี่ยนไป “ อ้อ ! เป็นสุภาพสตรีที่ช่างน่ารัก ” “ ก็คงงั้น ถ้าเรารู้จักหล่อนดีกว่านี้ ” “ อ้าว อะไรกัน คุณไม่ชอบหล่อนหรอกหรือครับ ” “ หล่อนตั้งใจท�ำตัวเอื้อเฟื้อแน่ละ แต่ฉันไม่เห็นว่าหล่อนน่ารัก
ตรงไหน ” เขาหลุดปากออกมาว่า “ หล่อนเพิ่งแย่งรถตองกาของผมไปโดย
ผมไม่ได้อนุญาต คุณเรียกว่าน่ารักหรือเปล่าล่ะ แล้วพันตรีคัลเลน-
35