سازد "
انتخاباتی می باشد که آنها برای دریافت حیات جاودانه ما انجام داده اند ؟ " زیرا خدا از دل نمیخواهد آدمی را به مصیبت و اندوه دچار
( مراثی ارمیا .) 33 : 3
در زندگی او هدفی والاتر وجود داشت .
پس از چهل سال سختی و مشقت از سمت خدا ، ارمیا به این نتیجه رسید که در پسِ تمامی این سختی ها
" زیرا خداوند آدمی را تا به ابد ترک نمیکند ، بلکه هرچند کسی را محزون سازد ، بر حسب کثرت محبتش رحم خواهد کرد ؛ زیرا از دل نمیخواهد آدمی را به مصیبت و اندوه دچار سازد . اسیرانِ زمین را جملگی زیر پا لِه کردن ، در حضور آن متعال حقِ انسانی را ضایع کردن "
( مراثی ارمیا 35-31 : 3 .)
این فرجام در رابطه با سرورمان عیسی مسیح نیز به چشم می خورد ، کسی که متن کتاب مقدس را به خوبی می دانست و قدرت خود را از جدش ارمیا و داستان مصیبت های او بدست می آورد . سوگواری که ارمیای نبی در باب سوم این کتاب نوشته است ، اندوه و غم های موجود در تجربیات شخصی اوست که به گونه ای مربوط به مسیح نیز می شد و اگر در هنگام خواندن این کلام در ذهن خود بر عیسی مسیح متمرکز شویم ، موجب یادآوری سرورمان عیسی مسیح در زمان سختی ها و تنهایی هایش و رنج و درد روحی و جسمی او می شود . خواندن این باب به طور کامل قبل از مراسم عشای ربانی یادآوری است واضح و روشن از رنج های عیسی مسیح که به خاطر ما منکر خود و زندگی نسبتا ساده و شاد خود شد و به جای آن همانطور که اشعیای نبی در " مردی درد آشنا و رنج دیده " شد .
( اشعیا ) 3 : 53
پیش گویی کرده بود ،
می دانیم تمامی رنج هاییکه عیسی مسیح با آن روبرو بود به خاطر هدفی خاص ، یعنی هدفی الهی ، بود و به همین دلیل او به خواست خود " صلیب را تحمل کرد و ننگ آن را ناچیز شمرد "
( عبرانیان .) 3 : 12
او همیشه یهوه خدا را در کنار خود قرار می داد می دانست که به واسطه مرگ و رستاخیزش ، خود و بسیاری از انسان های دیگر را به جلال پادشاهی خدا وارد می کند
و ( مزامیر ) 8 : 6 ( عبرانیان : 2
(. 10 عیسی مسیح از طریق " درد و رنج هایی که دید کامل شد " و به مثالی کامل تبدیل شد که یعقوب در موعظه خود آن را برای ما بیان می کند :
" برادران عزیز ، وقتی مشکلات و آزمایش های سخت از هر سو بر شما هجوم میآورند ، بسیار شاد باشید ، زیرا در آزمایش و
سختی هاست که صبر و تحملتان بیشتر میشود " ( یعقوب 3-2 : 1 (. ارمیا و عیسی مسیح هر دو از آزمایش هایی که در آن بودند چیز هایی فرا گرفتند . آنها یاد گرفتند تا مطیع خدا و راه او باشند . در سختی ها صبور بوده و به خدا و کلام او اعتماد کنند و مهمتر از همه همدردی و دلسوزی برای دیگران می باشد . اینها تمام چیزی است که کتاب مراثی ارمیا و همچنین مرگ عیسی مسیح بر روی صلیب به ما یاد می دهد و هر دوی آنها بدون در نظر گرفتن خودشان جهت بخشیده شدن انسان های دیگر نزد خدا دعا می کردند .
اینها چیز هایی هستند که در هنگام به اشتراک گذاشتن نان و شراب برای یادآوری رنج های عیسی مسیح نمی توانیم آنها را نادیده بگیریم . حال این مثال ها چگونه با تجربیات خود ما مطابقت می کنند ؟ آیا زمانیکه با سختی ها مواجه می شویم و یا اینکه به دلیل شخصیت انسانی که داریم نمی توانیم درست تصمیم بگیریم و کارهایمان درست پیش نمی رود ، خدا را به خاطر این مشکلات سرزنش می کنیم ؟ آیا ما همانند کسانی هستیم که متهم به فراموشی موعظه سلیمان هستیم زمانیکه ما را به عنوان پسران معرفی می کند ؟
" گویا به کلی از یاد بردهاید که کلام خدا برای تشویق شما فرزندان خدا ، چه میگوید . کلام خدا میفرماید : پسرم ، هرگاه خداوند تو را تنبیه کند ، دلگیر نشو ، و هرگاه اشتباهات تو را خاطر نشان سازد ، دلسرد نشو "
( عبرانیان .) 5 : 12