Воведување на сеопфатни ХИВ/СПИ програми со сексуални работници Воведување на сеопфатни ХИВ/СПИ програми со сексуа | Page 23

Принципи за воведување на сеопфатни програми за ХИВ и СПИ со сексуалните работници Неколку принципи ги поддржуваат Препораките од 2012 година и упатството за ракување дадено во оваа публикација. Сите овие принципи дадени во документот Препораки од 2012 година можат да бидат сумирани како: • Зајакнување на заедницата е процес каде што сексуалните работници се поддржани и поттикнати самите да се борат за своите човекови права, право на здравје и сите ситуации во кои се наоѓаат и исто така да ги подобрат своите услуи со цел да се намали ризикот од инфекција со ХИВ. Зајакнувањето на заедницата е основен пристап кој ги поддржува сите интервенции и програмски компонети спомнати во оваа алатка и тој не треба да се дели од нив. • Учествување и водење на заедницата во врска со дизајнот, спроведувањето, следењето и евалуацијата на програмите е исто така од голема важност. Учествувањето и водењето помага да се изгради доверба со оние лица на кои овие програми треба да им послужат, да се направат посеопфатни програми и да има поголем одговор за сексуалните работници, а и да се создадат поволни услови за превенција на ХИВ и сексуална работа. • Програмите треба да ги разрешат структурните бариери. Сексуалните работници имаат детално познавање на правните, социјални, културни и институциски ограничувања што го блокираат нивниот пристап до услугите и не ги признаваат нивните права. Нивното учество е важно за да се надминат овие бариери. • Програмите мора да работат на повеќе нивоа. Програмите треба да се вклучат во тоа како и каде се донесуваат операциските и политичките одлуки во врска со финансирањето, здравствената нега, социјалните придобивки, едукација или медиска покриеност. Сите овие области влијаат врз програмите за превенција на ХИВ, како и на животот на сексуалните работници. • Програмите треба да бидат сеопфатни – имајќи ги во предвид сите потреби кои ги имаат сексуалните работници за пружање на нивните услуги – и комплементарни – наоѓање на начини за координација и интеграција на пружањето на услугите, колку е можно, да се направат подостапни и поефективни за сексуалните работници. Тука спаѓаат и клиничките и не-клиничките услуги, кои не треба да се гледаат како одделни области. • Иако се базирани на Препораките од 2012 година за сексуални работници во земјите со ниски или средни приходи, принципите кои ја поткрепнуваат оваа алатка и операцискиот пристап што го презентираат, не се помалку релевантни од земјите со високи приходи и треба да бидат гледани како минимални глобални стандарди. XX