« ВЕСТНИК NOMAD LIFE », № 12 , декабрь , 2017 Персона
Оның домбырамен орындалған біртума шығармалары бүкіл Қазақстанды , кейін бүкіл әлемді дүрліктірді . Асылбек Енсеповты ДЭККО стиліндегі алғашқы деп сенімділікпен атауға болады , осындай бағыттағы атауды әкесі , композитор Жасарал Енсеповпен бірігіп берді . Ол жерде домбыра , эстрада , күй , компьютер және орындаушы үйлеседі . Ұлттық музыкадағы жаңашылдықты барлығы қабылдаған жоқ , бірақ жас , өршіл Асылбек өзінің сүйікті ісімен айналысуды жалғастырды . Асылбектің өз мектебі бар , ол жерде балаларды домбыра ойнауға үйретеді . Өзі оқытады ма ? деген сұраққа ол ұстаздық шеберлікті алмағанын және өз тыңдаушысына сахнада әлі қажет екенін айтты .
NL : Асылбек , сіздің танымалдық шыңыңыз 90 жылдардың аяғы 2000 жылдардың басында болған - жаңа альбомдар , гастрольдер , өнер көрсетулер . Соңғы он жыл сіз ондай белсенді емессіз … АЕ : Қандай да бір тоқырау болды , содан мен елден кеттім . Біздің сахнамыз маған қызық емес болды , тойларға барудан , бір адамдарды көре беруден жалықтым . Мен жай ғана шаршадым , жаңа бір нәрсені қаладым . Егер бұрын мен басқа біреудің музыкасын ойнайтын орындаушы болсам , қазір мен өз музыкамды жазамын , үш альбомды жаздырдым , жаңа идеялармен келдім , дана болдым .
Его оригинальная подача произведений на домбре взбудоражила весь Казахстан , а позже – весь мир . Асылбека Енсепова можно с уверенностью назвать первым в стиле ДЭККО , такое название он дал направлению совместно со своим отцом , композитором Жасаралом Енсеповым , в котором сочетаются домбра , эстрада , кюй , компьютер и орындаушы ( исполнитель ). Новаторство в национальной музыке тогда приняли не все , но молодой и амбициозный Асылбек продолжал заниматься своим любимым делом . У Асылбека есть своя школа , в которой детей обучают мастерству игры на домбре . На наш вопрос , - учит ли он лично ? - он скромно ответил , что пока не обрел мастерство учителя , что он еще нужен на сцене своему слушателю .
NL : Асылбек , пик вашей популярности был в конце 90-х начале 2000-х , - новые альбомы , гастроли , выступления . Последние десять лет вы не так активны … АЕ : Произошел некий застой , и я уехал из страны . Мне была уже неинтересна наша сцена , надоело ходить по тоям , видеть одни и те же лица . Я просто устал , душа требовала чего-то нового . Если раньше я был просто исполнителем , играя чужую музыку , то сейчас начал писать собственную , записал три альбома , приехал с новыми идеями , стал мудрее .
NL : Миллион тыңдаушыларды ДЭККО стилімен баурадыңыз . Сонда Юрий Аравин оны дәстүрлі ұлттық музыканың « революциялық жарылысы » деп атаған . Қазір қандай стильде ойнайсыз ? АЕ : Мен осы стильді ұстанамын , тек оны жетілдірдім . Ол кезде аранжирлеушілік басым болатын , қазір біз көбінесе тікелей орындауды ұнатамыз .
NL : Өзіңіздің бірінші домбыраңыз есіңізде ме ? Ол сақталды ма ? Балалық шағыңыз қалай өтті , әңгімелеп берсеңіз ? АЕ : Әрине , есімде , менің бірінші домбырам – әкемнің домбырасы . Ол осы күнге дейін әкемнен қалған естелік ретінде сақталған . Балалық шақ туралы айта кетсек , ол барлық музыканттардікіндей . Сағат бойы аспапта ойнау , анда-санда далаға шығып , балалармен баскетбол ойнайтынмын . Әкем өте қатал болатын . Таңғы 6-да тұратын , бала кезден бізді ерте тұруға үйреткен . Ағамның музыкант болуын ол өте қалайтын , алайда , оның қаншалықты ауыр екендігін түсінетін , ол кезде ол өзі консерваторияда оқитын . Ағамның ниеті болмады , осыған сәйкес одан ештеңе шықпады . Сонда әкем отбасыда ешкім музыкант болмайды деген қатал шешім қабылдады . Ол кезде біздің үйіміз жоқ , біз мектепте тұрдық , ол жерде әкем балаларды домбыра ойнауға үйрететін , ал , кешке күзетші болып жұмыс істейтін . Ол кезде жасым 6-да , алғашқы сабақтарды балаларға қалай көрсетіп жатқанын сәл ашық есік арқылы көретінмін . Үйге жүгіріп келіп , домбырада көргенімді қайталауға тырысатынмын . Қалай шыққанын кешке әкеме көрсететінмін , бірақ ол қарағысы келмей « скрипкада ойнайсын , соны жалғастыра бер » деп айтатын . Кейін ниет пен ынтамның бар екенін әкем түсінді және мақсатты түрде менімен айналыса бастады . А . Жұбанов атындағы музыкалық мектепке ( 7 сынып ) түскенімде , сол кезде жас орындаушылар байқауларының лауреаты болғам .
NL : Бір кездері өз домбыраңызды таныстырғаныңыз туралы ғаламторда ақпарат бар ? АЕ : Табиғаты бойынша домбыра акустикалық емес , 90 жылдардың аяғында сахнада жұмыс істегенімізде студияда жазған аранжирлеушілікті қатар қолданып , тыңдаушыларға домбыраның дұрыс дыбысын беру проблемалық болатын . Домбыраға микрофонды келтіру қиынға соғатын , себебі « минусовка » домбырадан әлдеқайда қатты шығады . Уақыт өте жап-жаңа аспаптың жасалуы туралы идея келді , менің идеямды жүзеге асыруға көмектескен Батырхан Шукеновке алғыс айтамын . Біз
Табыстың 100 % – бұл 1 % дарын және 99 % еңбек
NL : Стиль , которым вы первым покорили миллионы слушателей назывался ДЭККО . Тогда Юрий Аравин назвал его « революционным прорывом » традиционной национальной музыки . В каком стиле играете сейчас ? АЕ : Я придерживаюсь этого стиля , только усовершенствовал его . В то время было больше аранжировки , сейчас мы предпочитаем играть больше в живом исполнении .
NL : Вы помните свою первую домбру ? Она сохранилась ? Расскажите , как прошло ваше детство ? АЕ : Да конечно , моя первая домбра – это домбра отца . Она до сих пор у меня как память об отце . Если говорить о детстве , то оно такое же , как у всех музыкантов . Это часы игры на инструменте , лишь изредка мне удавалось выйти во двор и поиграть с ребятами в баскетбол . Отец у меня был очень строгим . Вставал в 6 утра , и нас приучал с детства вставать рано . Он очень хотел , чтобы старший брат был музыкантом , хотя при этом понимал , насколько это сложно , в то время он сам учился в консерватории . У брата не было желания и , соответственно , у него ничего не получалось . Тогда же отец и принял жесткое решение , что никто в семье больше не будет музыкантом . В то время у нас не было своего дома , мы жили в школе , где отец учил детей игре на домбре , а вечером подрабатывал сторожем . Мне тогда было лет 6 , я смотрел в слегка приоткрытую дверь , как он показывает детям первые уроки . Я прибегал домой и пробовал повторить , что увидел на домбре . Вечером показывал отцу , что у меня получалось , но он даже смотреть не хотел , говорил : « Ты играешь на скрипке , вот и играй дальше ». Позже отец понял , что у меня есть огромное желание и стремление , и начал целенаправленно заниматься со мной . Когда я пришел учиться в музыкальную школу им . А . Жубанова ( 7 класс ), то уже тогда был лауреатом конкурсов молодых исполнителей .
NL : В интернете есть информация , что вы некогда презентовали свою домбру ? АЕ : Домбра по природе своей инструмент неакустический , в конце 90-х , когда мы работали на сцене , было проблематично передать слушателям правильное звучание домбры , совмещая аранжировку , которую мы записывали в студии . Сложно было настроить микрофон на домбру , так как « минусовка » гораздо громче домбры . Со временем пришла идея о создании совершенно
7