« ВЕСТНИК NOMAD LIFE », № 12, декабрь, 2017 Персона
Оның домбырамен орындалған біртума шығармалары бүкіл Қазақстанды, кейін бүкіл әлемді дүрліктірді. Асылбек Енсеповты ДЭККО стиліндегі алғашқы деп сенімділікпен атауға болады, осындай бағыттағы атауды әкесі, композитор Жасарал Енсеповпен бірігіп берді. Ол жерде домбыра, эстрада, күй, компьютер және орындаушы үйлеседі. Ұлттық музыкадағы жаңашылдықты барлығы қабылдаған жоқ, бірақ жас, өршіл Асылбек өзінің сүйікті ісімен айналысуды жалғастырды. Асылбектің өз мектебі бар, ол жерде балаларды домбыра ойнауға үйретеді. Өзі оқытады ма? деген сұраққа ол ұстаздық шеберлікті алмағанын және өз тыңдаушысына сахнада әлі қажет екенін айтты.
NL: Асылбек, сіздің танымалдық шыңыңыз 90 жылдардың аяғы 2000 жылдардың басында болған- жаңа альбомдар, гастрольдер, өнер көрсетулер. Соңғы он жыл сіз ондай белсенді емессіз … АЕ: Қандай да бір тоқырау болды, содан мен елден кеттім. Біздің сахнамыз маған қызық емес болды, тойларға барудан, бір адамдарды көре беруден жалықтым. Мен жай ғана шаршадым, жаңа бір нәрсені қаладым. Егер бұрын мен басқа біреудің музыкасын ойнайтын орындаушы болсам, қазір мен өз музыкамды жазамын, үш альбомды жаздырдым, жаңа идеялармен келдім, дана болдым.
Его оригинальная подача произведений на домбре взбудоражила весь Казахстан, а позже – весь мир. Асылбека Енсепова можно с уверенностью назвать первым в стиле ДЭККО, такое название он дал направлению совместно со своим отцом, композитором Жасаралом Енсеповым, в котором сочетаются домбра, эстрада, кюй, компьютер и орындаушы( исполнитель). Новаторство в национальной музыке тогда приняли не все, но молодой и амбициозный Асылбек продолжал заниматься своим любимым делом. У Асылбека есть своя школа, в которой детей обучают мастерству игры на домбре. На наш вопрос,- учит ли он лично?- он скромно ответил, что пока не обрел мастерство учителя, что он еще нужен на сцене своему слушателю.
NL: Асылбек, пик вашей популярности был в конце 90-х начале 2000-х,- новые альбомы, гастроли, выступления. Последние десять лет вы не так активны … АЕ: Произошел некий застой, и я уехал из страны. Мне была уже неинтересна наша сцена, надоело ходить по тоям, видеть одни и те же лица. Я просто устал, душа требовала чего-то нового. Если раньше я был просто исполнителем, играя чужую музыку, то сейчас начал писать собственную, записал три альбома, приехал с новыми идеями, стал мудрее.
NL: Миллион тыңдаушыларды ДЭККО стилімен баурадыңыз. Сонда Юрий Аравин оны дәстүрлі ұлттық музыканың « революциялық жарылысы » деп атаған. Қазір қандай стильде ойнайсыз? АЕ: Мен осы стильді ұстанамын, тек оны жетілдірдім. Ол кезде аранжирлеушілік басым болатын, қазір біз көбінесе тікелей орындауды ұнатамыз.
NL: Өзіңіздің бірінші домбыраңыз есіңізде ме? Ол сақталды ма? Балалық шағыңыз қалай өтті, әңгімелеп берсеңіз? АЕ: Әрине, есімде, менің бірінші домбырам – әкемнің домбырасы. Ол осы күнге дейін әкемнен қалған естелік ретінде сақталған. Балалық шақ туралы айта кетсек, ол барлық музыканттардікіндей. Сағат бойы аспапта ойнау, анда-санда далаға шығып, балалармен баскетбол ойнайтынмын. Әкем өте қатал болатын. Таңғы 6-да тұратын, бала кезден бізді ерте тұруға үйреткен. Ағамның музыкант болуын ол өте қалайтын, алайда, оның қаншалықты ауыр екендігін түсінетін, ол кезде ол өзі консерваторияда оқитын. Ағамның ниеті болмады, осыған сәйкес одан ештеңе шықпады. Сонда әкем отбасыда ешкім музыкант болмайды деген қатал шешім қабылдады. Ол кезде біздің үйіміз жоқ, біз мектепте тұрдық, ол жерде әкем балаларды домбыра ойнауға үйрететін, ал, кешке күзетші болып жұмыс істейтін. Ол кезде жасым 6-да, алғашқы сабақтарды балаларға қалай көрсетіп жатқанын сәл ашық есік арқылы көретінмін. Үйге жүгіріп келіп, домбырада көргенімді қайталауға тырысатынмын. Қалай шыққанын кешке әкеме көрсететінмін, бірақ ол қарағысы келмей « скрипкада ойнайсын, соны жалғастыра бер » деп айтатын. Кейін ниет пен ынтамның бар екенін әкем түсінді және мақсатты түрде менімен айналыса бастады. А. Жұбанов атындағы музыкалық мектепке( 7 сынып) түскенімде, сол кезде жас орындаушылар байқауларының лауреаты болғам.
NL: Бір кездері өз домбыраңызды таныстырғаныңыз туралы ғаламторда ақпарат бар? АЕ: Табиғаты бойынша домбыра акустикалық емес, 90 жылдардың аяғында сахнада жұмыс істегенімізде студияда жазған аранжирлеушілікті қатар қолданып, тыңдаушыларға домбыраның дұрыс дыбысын беру проблемалық болатын. Домбыраға микрофонды келтіру қиынға соғатын, себебі « минусовка » домбырадан әлдеқайда қатты шығады. Уақыт өте жап-жаңа аспаптың жасалуы туралы идея келді, менің идеямды жүзеге асыруға көмектескен Батырхан Шукеновке алғыс айтамын. Біз
Табыстың 100 % – бұл 1 % дарын және 99 % еңбек
NL: Стиль, которым вы первым покорили миллионы слушателей назывался ДЭККО. Тогда Юрий Аравин назвал его « революционным прорывом » традиционной национальной музыки. В каком стиле играете сейчас? АЕ: Я придерживаюсь этого стиля, только усовершенствовал его. В то время было больше аранжировки, сейчас мы предпочитаем играть больше в живом исполнении.
NL: Вы помните свою первую домбру? Она сохранилась? Расскажите, как прошло ваше детство? АЕ: Да конечно, моя первая домбра – это домбра отца. Она до сих пор у меня как память об отце. Если говорить о детстве, то оно такое же, как у всех музыкантов. Это часы игры на инструменте, лишь изредка мне удавалось выйти во двор и поиграть с ребятами в баскетбол. Отец у меня был очень строгим. Вставал в 6 утра, и нас приучал с детства вставать рано. Он очень хотел, чтобы старший брат был музыкантом, хотя при этом понимал, насколько это сложно, в то время он сам учился в консерватории. У брата не было желания и, соответственно, у него ничего не получалось. Тогда же отец и принял жесткое решение, что никто в семье больше не будет музыкантом. В то время у нас не было своего дома, мы жили в школе, где отец учил детей игре на домбре, а вечером подрабатывал сторожем. Мне тогда было лет 6, я смотрел в слегка приоткрытую дверь, как он показывает детям первые уроки. Я прибегал домой и пробовал повторить, что увидел на домбре. Вечером показывал отцу, что у меня получалось, но он даже смотреть не хотел, говорил: « Ты играешь на скрипке, вот и играй дальше ». Позже отец понял, что у меня есть огромное желание и стремление, и начал целенаправленно заниматься со мной. Когда я пришел учиться в музыкальную школу им. А. Жубанова( 7 класс), то уже тогда был лауреатом конкурсов молодых исполнителей.
NL: В интернете есть информация, что вы некогда презентовали свою домбру? АЕ: Домбра по природе своей инструмент неакустический, в конце 90-х, когда мы работали на сцене, было проблематично передать слушателям правильное звучание домбры, совмещая аранжировку, которую мы записывали в студии. Сложно было настроить микрофон на домбру, так как « минусовка » гораздо громче домбры. Со временем пришла идея о создании совершенно
7