Το τέλος του κόσμου
Ιωάννα Απ.
Ξαφνικά. Σε μια στιγμή. Απότομα ξεκινούν όλα. Και με τον ίδιο ακριβώς
τρόπο τελειώνουν. Χωρίς πολλές εξηγήσεις. Δε χρειάζονται. Άλλωστε το
είχες αντιληφθεί. Μετά από αυτή σου την πράξη μού ήταν αδύνατον να
αφεθώ ξανά. Να σε εμπιστευτώ. Οπότε επέλεξα να φύγω.
Αθόρυβα και ξαφνικά. Έτσι ακριβώς όπως φοβόσουν ότι θα με χάσεις.
Είχες δίκιο. Δεν σου έδωσα πολλές εξηγήσεις γιατί θα μου έδινες άλλες
τόσες φθηνές δικαιολογίες και έπειτα θα εγκλωβιζόμουν σε έναν φαύλο
κύκλο από τον οποίο για να δραπετεύσω θα έπρεπε να βρω τη δύναμη
να κόψω τα δεσμά που τόσα σφιχτά κρατάς. Δεν μπορούσες να πιστέψεις
πως κάποια στιγμή το παραμύθι μας θα τελείωνε και ήθελες να με έχεις
αιώνια στη φυλακή σου. Ακόμη και ας μην ήμουν πια ερωτευμένη.
Ήθελες την παρουσία μου. Να μ’ ακούς, να με νιώθεις, να με βλέπεις. Κι
ας ήμουν καταπιεσμένη. Εγκλωβισμένη. Πήρα τη θέση σου. Έτσι μου
είπες. Μου την χάρισες απλόχερα, ώστε τώρα εσύ να μας κουμαντάρεις.
Λες και η σχέση μας είναι κάποιου είδους παιχνίδι στρατηγικής. Έχει
σημασία ποιος έχει το πάνω χέρι; Έχει σημασία ποιος κινεί τα νήματα;
Έχει σημασία ποιος κάνει το παιχνίδι; Αυτό είναι για σένα η ιδανική
σχέση; Όχι. Και το ξέρω. Ναι, το παραδέχομαι έφταιξα και εγώ. Ναι σε
καταπίεσα. Μα εσύ μου χάραξες το δρόμο. Και τώρα; Αναρωτιέσαι;
Δυστυχώς το συναίσθημα δεν έχει τη μορφή κάποιου διακόπτη που
ανοιγοκλείνει και απ’ την μια στιγμή στην άλλη είναι όλα καλά.
Απαιτείται χρόνος. Χρόνος που σου δίνει την ευκαιρία να ωριμάσεις, να
χτυπηθείς, να πονέσεις και να επιστρέψεις λιγάκι διαφορετικός. Τώρα
δεν μπορώ να σου δώσω αυτό που θες. Δεν νιώθω καλά ούτε με τον
εαυτό μου, ούτε μ’ αυτό που μου έκανες. Πίστεψα πως θα μπορούσα να
το διαχειριστώ αλλά είναι μάταιο. Ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό δεν
μπορώ να διαχειριστώ αυτή τη στιγμή. Πως θα διαχειριστώ μια τέτοια
κατάσταση; Πώς θα δείξω την ωριμότητα να σε εμπιστευτώ ξανά; Για
μένα το τέλος του κόσμου μας, ήρθε. Τίποτα δεν θα είναι όπως όταν σε
γνώρισα. Όπως όταν σε θαύμαζα για την αγάπη και την τρυφερότητα που
μου χάριζες καθημερινά, γιατί τώρα πια μου χαρίζεις ψέματα και
υποκρισία. Ίσως απλώς να αναζητάς την επιβεβαίωση, ίσως απλώς να
θέλεις να δεις αν μετράς ακόμα επειδή εγώ δεν στάθηκα δίπλα σου όπως
θα έπρεπε. Όμως, λυπάμαι. Μου είναι αδύνατον να σου δείξω την
99