Το τέλος του κόσμου
Γιώργος Ιατρίδης
Για τους επιστήμονες το τέλος του κόσμου είναι ένα αντίστροφο Big
Bang, για τους φυσικούς η μαζική εξαφάνιση των ειδών, για τους
οικονομολόγους είναι το Μεγάλο Φίλτρο, για τους προγραμματιστές τα
ρομπότ με νοημοσύνη, για τους μαθηματικούς το άπειρο, για τους
δημοσιογράφους το αύριο και για τους πολιτικούς να μην μπορούν να
πουν ψέματα.
Για τους ιστορικούς ο χρησμός των Μάγια, για τους συνωμοσιολόγους οι
ίδιοι οι άνθρωποι, για τους αστρολόγους είναι ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος,
για τους φιλόσοφους η χειραγώγηση του μυαλού και των νευρώνων, για
τους καλούς συγγραφείς ο κακός εαυτός τους, για τους ποιητές ένας
λυγμός και για τους influencers η διαγραφή του προφίλ τους.
Για εμένα πάλι το τέλος του κόσμου είναι μια χαμένη μέρα. Είναι μια
μέρα που δε θα χαμογελάσω, που δεν θα ακούσω την καρδιά μου και
που δεν θα προσπαθήσω για το ανέφικτο. Όμως, αφού θα έρθει αυτό το
περιβόητο τέλος του κόσμου, γιατί να παλεύω για το ανέφικτο; Γιατί έτσι
γλυκαίνει η ζωή. Ακόμα, το τέλος του κόσμου είναι η ελπίδα για όσους
δεν πιστεύουν στον εαυτό τους, για όσους πιστεύουν πως αργεί το τέλος
του κόσμου και για εκείνους που η πίστη τους φτάνει μέχρι εκεί που
φτάνουν τα μάτια τους. Βασικά, το τέλος του κόσμου, θα είναι, όταν δε
ξαναδώ εσένα. Στα αλήθεια, τι πιο τελειωτικό από αυτό;
Οι άνθρωποι γυρνάνε γύρω από τον εαυτό τους σαν σβούρες, πιστεύουν
πως μέσα από τον ίλιγγο της ταχύτητας θα βρουν και την ευτυχία.
Προγραμματίζουν ένα γρήγορο καφέ, προετοιμάζουν ένα γρήγορο
φαγητό και μια γρήγορη δίαιτα βέβαια, θέλουν από πάντα ένα γρήγορο
αμάξι, τους αρέσει το «ένα στα γρήγορα», τα γρήγορα λεφτά, οι γρήγοροι
αγώνες και το γρήγορο Internet. Το τέλος του κόσμου όμως είναι μια
στιγμή, είναι μια στιγμή που αγνοούμε, συνήθως μοιάζει με τσίμπημα
του μυαλού στους αιώνες. Τυχεροί όσοι ένιωσαν έστω και ένα τέτοιο
τέλος. Άλλοι βέβαια θα πουν «σιγά, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου».
9