Το τέλος του κόσμου
Όταν ο Engelbert έρχεται στη δουλειά από τα χαράματα, παλεύει με όλη
την παράνοια της ψυχής του, παρακολουθώντας συνεχώς τον
χρονοδιακόπτη με μάτια κόκκινα και καταπονημένα που δακρύζουν
συνεχώς, γιατί δεν θέλει να ανοιγοκλείσει τα βλέφαρά του. Προσπαθεί
να μην εγκαταλείπει ποτέ τη θέση του. Κάθε φορά που επισκέπτεται την
τουαλέτα είναι ταραγμένος και γεμάτος φόβο.
Μερικές φορές κοιμάται στο εργαστήριο, έτσι ώστε να μην χάσει τίποτα.
Δεν είναι παντρεμένος και η επαγγελματική του αφοσίωση τον έχει
αποξενώσει από τους φίλους του.
Ο Engelbert υποπτεύεται ότι δεν είναι ευτυχισμένος. Ίσως ναι, ίσως όχι.
Νομίζει ότι η ευτυχία του θα είναι να δει τη σταγόνα να πέφτει. Ωστόσο,
αν ο Engelbert στεκόταν για μια στιγμή να εξετάσει -αλλά και πάλι δεν
μπορεί ποτέ κανείς να είναι απόλυτα σίγουρος- θα προσευχόταν για μια
εναλλακτική λύση που θα τον απάλλασσε από αυτήν την ατέρμονη κι
επώδυνη αναμονή.
Ας υποθέσουμε ότι μια μέρα, ακόμα κι αν κοιτάζει, η σταγόνα πέφτει.
Τι πρόκειται να συμβεί μετά;
77