Το τέλος του κόσμου
ΙΙ, Βασιλική Δραγούνη
Ο καθένας έχει έναν μυστικό φόβο και ο φόβος του Engelbert είναι ο
εξής: το πιο κρίσιμο λεπτό, δεν θα βρίσκεται εκεί για να κοιτάζει.
Ο Engelbert έχει κυβερνητική δουλειά. Εργάζεται στον 13ο όροφο του
κτιρίου 110. Είναι τοποθετημένος σε ένα ειδικό τμήμα του εργαστηρίου
Matrix Diagnostics Fluid Mechanics Lab. Αρκετές δεκαετίες μετά τις
παρεμβάσεις του Μπερνούλι η Μηχανική των ρευστών εστιάστηκε στη
μελέτη της ροής μη νευτωνικού υγρού εντός μιας δεξαμενής
τροφοδοσίας και η θεωρητική της προσέγγιση άφησε τα αποτυπώματά
της στην Υδροδυναμική προσφέροντας ένα καθοριστικό στοιχείο για την
περιγραφή του ενδιάμεσου χώρου ανάμεσα στις έννοιες δύναμη, πίεση,
αλλά και ισορροπία ρευστού σε πεδίο βαρύτητας.
Το project είναι ένα αμφισβητούμενο υλικό, το οποίο, ούτε οι
βραβευθέντες με Νόμπελ χημείας δεν θα μπορούσαν να ταξινομήσουν.
Είναι μαύρο και πολύ πυκνότερο από την πίσσα, ίσως είναι ρευστό, αλλά
μπορεί και όχι. Το project περιέχεται εξ ολοκλήρου σε ένα χρονομετρητή
ύψους επτά ιντσών και ο Engelbert δεν επιτρέπεται να το αγγίξει. Αυτός
καθώς και οι δύο δωδεκάδες συσκευές δικτυακής παρακολούθησης
διαφόρων τύπων, ηλικιών, κόστους, μεγεθών, λειτουργιών, τοποθεσιών
και συνθηκών επιτρέπεται μόνο να παρακολουθούν.
Ο Engelbert ξέρει ότι εκείνος είναι ο εκλεκτός. Η πίστη του καίει σαν
θάμνος στην έρημο. Την πρώτη του μέρα στη δουλειά, πριν από 30
χρόνια, έσκυψε το πρόσωπό του στον χρονοδιακόπτη και είδε την
κρεμαστή σταγόνα: λαμπερή, ταλαντευόμενη, έτοιμη να πέσει. Αυτή η
επικείμενη πτώση του δίνει ελπίδα όλα αυτά τα χρόνια.
Κάθε μέρα, ο Engelbert περιμένει την πτώση να ολοκληρωθεί. Κάθε
βράδυ, ο Engelbert ονειρεύεται την σταγόνα να πέφτει. Φοβάται πως μια
μέρα θα πεθάνει χωρίς να καταφέρει να δει ποτέ την πτώση της
σταγόνας, αλλά εκείνο που φοβάται περισσότερο είναι η σκέψη πως
κάποια στιγμή η προσοχή του μπορεί να αφαιρεθεί για λίγο από το
project και, για μια στιγμή μονάχα, να τη χάσει. Οι συσκευές δικτυακής
παρακολούθησης θα την κατέγραφαν, αλλά ο Engelbert δεν τις
εμπιστεύεται και η δικαίωση δεν θα ήταν ποτέ η ίδια.
76