Το τέλος του κόσμου
Νέλι Σταυρίδου
Είναι ένας πλανήτης τόσο μεγάλος σε έκταση αλλά τόσο τρομακτικά
μικρός και κενός στο περιεχόμενό του. Όλους εμάς, άνδρες, γυναίκες,
μικρά παιδιά, ηλικιωμένους, κάθε τι μικρό και διαφορετικό είναι και
αυτό που μας ενώνει. Όλοι με έναν κοινό παρονομαστή, να συνεχίσουμε
να επιβιώνουμε σε αυτό που αποκαλούμε πλανήτη μας. Ναι, λέω να
επιβιώνουμε γιατί πλέον έχει γίνει επιβίωση το να μπορείς να συνεχίζεις
καθημερινά να πορεύεσαι ως άνθρωπος.
Πλέον δεν κάθεσαι να σταθείς έστω για δύο λεπτά μέσα από την
πολυάσχολη καθημερινότητά σου και να αναλογιστείς, γιατί η ανθρωπιά
στους ανθρώπους ολοένα πάει και εξαφανίζεται; Άνθρωποι φοβισμένοι,
άνθρωποι που απλά θα πουν «γιατί να ανακατευτώ δεν είναι δική μου
δουλειά». Εγώ θέλω να πω ότι ναι, είναι και δική σου δουλειά.
Είσαι και εσύ ένας από αυτούς που κατοικούμε σε αυτό τον πλανήτη. Οι
άνθρωποι έχουμε γίνει ψυχροί, απόμακροι, καχύποπτοι με μόνο κοινό
ενδιαφέρον μας το πώς να ξεχωρίσουμε μέσα από ένα σύνολο, μία μάζα
που εσύ δημιούργησες με στερεότυπα και δήθεν ιδανικά. Το χρήμα και
τα πλούτη έχουν γίνει ένας ανερχόμενος θεός. Παντοδύναμος μπορώ να
πω που το μόνο που ζητάει είναι λίγη αφοσίωση από εσένα.
Κλείνοντας όμως τα μάτια στον πραγματικό κόσμο γύρω σου δεν θα είσαι
ποτέ αληθινά ευτυχισμένος. Ο κόσμος που κατοικείς έχει ανάγκες, εσύ
τον ανέπτυξες και εσύ με τα δικά σου τα χέρια θα μπορέσεις και να τον
καταστρέψεις. Το τέλος του κόσμου είσαι εσύ. Εγώ το μόνο που ζητάω
είναι να φανταστείς που θα μπορούσε να φτάσει ο κόσμος αν τελικά
είναι και δική σου δουλειά, αν τελικά δεν κλείσεις τα μάτια και για μία
φορά μιλήσεις και προσφέρεις σε όποιον σου ζητήσει σιωπηλά βοήθεια
που εσύ όμως δεν τον άκουγες ποτέ γιατί τα αυτιά σου άκουγαν αυτό
που ήθελαν να ακούσουν.
58