Το τέλος του κόσμου
Αλέξανδρος Δαμουλιάνος
Σπάταλες και χρεοκοπημένες πραγματικότητες
Χρειάστηκε να διαβεί το κατώφλι της χώρας μας μια δεκαετία σχεδόν,
ώστε να γίνει επώδυνα αντιληπτό από την πλειοψηφία των πολιτών
τουλάχιστον, ότι οι «πραγματικότητές μας» πρέπει να γκρεμιστούν από
εμάς τους ίδιους.
Γιατί απλούστατα, ούσες οικοδομημένες από υλικά, όπως η ευκολία για
τα πάντα, η δυσδιάκριτη δημοκρατία που αυτομπερδεύεται με την
ασυδοσία, η καθαίρεση από τους αξιακούς μας κανόνες της μείζονος
προσπάθειας, ο λαϊκισμός της ιστορίας αλλά και του μέλλοντος και
γενικώς η μεταπολιτευτική σταδιακά αναπτυσσόμενη ηθική παρακμή,
ήταν νομοτελειακά βέβαιο πως δεν θα άντεχαν τον παραμικρό σεισμό
Αλήθειας που θα διατάραζε τον ονειρικό μας περίπατο σε χρόνια όπου
οι εξελίξεις έξω από την γυάλα μας ήταν ραγδαίες και θα οφείλαμε προς
το παρελθόν μας να αναλάβουμε ηγετικό και φυσικά θετικό ρόλο. Το
κάναμε δυστυχώς από την ακριβώς αντίθετη άποψη.
Πλάσαμε μια αλήθεια, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν κάποιων ποταπών
απωθημένων μας, και την τοποθετήσαμε στην θέση του κόσμου, και
πιστέψαμε και εμείς πως αυτό το «δημιούργημά μας» είναι και θα είναι
το ατόφιο σύμπαν. Όταν όμως αυτός ο κλώνος της Αλήθειας
αυτοξεμπροστιάστηκε, και στα μάτια μας φάνηκε με την πιο χυδαία και
εξευτελιστική του έκφανση ο «εθνικός κόπος» σαράντα και ετών,
μουδιάσαμε και αφήσαμε το αύριο μας δίχως αφήγημα και σκοπούς
κατά το άνω-θρώσκω. Πλέον όμως ψάχνουμε από την χωματερή του
χτες, όπου λάθη και λαμπρές ευκαιρίες ανακατεύονται μεταξύ τους, για
χρησιμότητες με τις οποίες, δεν θα στηρίξουμε φυσικά τις καταρρέουσες
πραγματικότητες, αλλά θα χτίσουμε σιγά σιγά με σχέδιο, επίγνωση των
υπολοίπων κόσμων και μεράκι ένα έθνος για όλες τις γενιές. Γιατί το
έθνος μας έχει συνέχεια, διάρκεια και ένταση.
Είναι, επομένως, το τέλος του κόσμου άκρως επιβεβλημένο και πρέπει
να επιταχυνθεί, και μάλιστα σαρωτικά σε όλους τους τομείς, στην
νοοτροπία, στην παιδεία, στην οικονομία, στον δημόσιο λόγο, στον
56