Το τέλος του κόσμου
Ελένη Καρούση
Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι ίσως μετράμε αντίστροφα; Έχετε κοιτάξει ποτέ με
μελαγχολία έξω από το παράθυρο ενώ βρέχει και να σκεφτείτε πόσος
καιρός να μας μένει άραγε;
Ίσως και να μην το έχετε κάνει και να είμαι μόνη μου. Ίσως πάλι και να
φταίει ο μουντός καιρός που βγάζει και τις τελευταίες στάλες
ρομαντισμού που μου έχουν μείνει.
Ο καθένας σκέφτεται το δικό του τέλος του κόσμου. Ίσως το πρώτο που
θα σκεφτόταν κανείς, αν τον ρωτούσαν για το τέλος του κόσμου, να ήταν
μια φυσική καταστροφή, ένας αστεροειδής, ακόμη κι ένας πυρηνικός
πόλεμος. Μήπως όμως το τέλος έρθει με άλλο τρόπο;
Τι κόσμος άραγε θα υπάρχει, αν χάσουμε όλοι την ανθρωπιά μας; Αν
μετατραπούμε όλοι σε ξένους μέσα σε έναν κόσμο ξένων; Έχετε σκεφτεί
ποτέ ότι ίσως το τέλος του κόσμου ξεκινήσει από μέσα μας; Όταν δεν
νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας, πώς θα νοιαστούμε για τον κόσμο που
ζούμε;
Ο άνθρωπος είναι πλάσμα εγωκεντρικό. Έχουμε την τάση να ξεχνάμε την
ύπαρξη των γύρω μας. Ο εαυτός μας μπαίνει πάνω από όλους και μας
κυριεύει η σκέψη ε, μωρέ, σιγά μην μου συμβεί εμένα αυτό.
Ο Τάσος Λειβαδίτης λέει “Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, δεν θα πάψεις
ούτε στιγμή να αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο”. Αυτό είναι το
πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε. Πρέπει να μάθουμε ξανά να
αγωνιζόμαστε. Για τους πολλούς, όχι μόνο για τον εαυτό μας. Έτσι ίσως
μπορέσουμε να αποτρέψουμε το δικό μας τέλος. Και ίσως τότε, ακόμη κι
αν έρθει το τέλος του κόσμου, να φύγουμε όρθιοι, περήφανοι. Μα πάνω
από όλα να φύγουμε άνθρωποι.
48