Το τέλος του κόσμου
Αλεξάνδρα Κολιγιώτη
Έχω πένθος απόψε
Πενθώ την ανυπακοή του έρωτα
Του κόσμου την ψευτιά.
Σαν σώμα που άγγιξε την ψυχή
Από πινελιά άγνωστου ζωγράφου
Και χάθηκε μέσα στα χάρτινα μάτια σου
Έτσι νιώθω..
Δεν βρίσκω πια κανένα νόημα
Όλοι κομήτες που τους καταπίνει η νύχτα.
Κι αναρωτιέμαι
Η ζωή μετά τον θάνατο
Αναγέννηση ύστερα από τη φθορά.
Κι εσύ κομήτης ήσουν
Κρυμμένος πίσω από τη σκιά της κλεψύδρας
Ενώ τριγύρω σου αυτόχειρες.
Μικρές σταγόνες βροχής
Φευγαλέα δάκρυα
Καρφώθηκαν στα αέρινα κλαδιά των ματιών σου
Κι όμως η θύμησή σου
Δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου…
47