Το τέλος του κόσμου | Page 44

Το τέλος του κόσμου Βάλια Καραμάνου Ημερολόγιο Γέφυρας Πενήντα μέρες πλέουμε ακυβέρνητοι, χωρίς προμήθειες, χωρίς όργανα πλοήγησης σ’ έναν κόσμο πλημμυρισμένο από νερό. Ο ασύρματος παραμένει βουβός, δίχως να γνωρίζουμε αν υπάρχει εκεί έξω στεριά για να προσαράξουμε. Οι συντεταγμένες μας είναι αδύνατο πια να υπολογιστούν. Ο καπετάνιος πέθανε χτες, όπως και το υπόλοιπο πλήρωμα, από άγνωστη επιδημία. Δεν αργεί και η δική μου σειρά, εμφανίζω όλα τα συμπτώματα: υψηλό πυρετό, ρίγη και έντονες ρινορραγίες, που με κάνουν συχνά να χάνω την πραγματικότητα. Και όμως, παρότι γνωρίζω καλά πως είμαι καταδικασμένος –τι παράξενο!– ένα πράγμα σκέφτομαι μόνο τις τελευταίες ώρες: πως πάντα ήθελα να πεθάνω ελεύθερος κάτω από τον ουρανό, με την απέραντη θάλασσα να βρέχει τα πόδια μου. 15-7-2020 Αντώνης Γεωργίου Α΄ αξιωματικός Μοναδικός επιζών του “Αποσπερίτη” 44