Το τέλος του κόσμου
Ραφαέλλα Άννα Μπούχλα
Το τελευταίο μας λεπτό
Χαμογελάω, γιατί ο χρόνος μας αιφνιδίασε και μας ξεγέλασε αγάπη μου
και κάπου εδώ πρέπει να πούμε αντίο.
Δώσε μου ένα τελευταίο λεπτό, εγώ σας ανώριμος και αδέξιος ποιητής
να σου εκμυστηρευτώ με ύμνους στη στιγμή του φινάλε μας, το πόσο σε
αγαπώ, γιατί αργότερα ίσως θα είναι αργά, διότι η γη πια δεν γυρίζει,
κουράστηκε να παλεύει να μας κρατήσει και νιώθει στα σωθικά της τα
αστέρια να την περιπαίζουν και να την τυλίγουν με τη λάμψη τους, σαν
ο ήλιος πια δεν φωτίζει, ηττήθηκε και έσβησε ενώπιον μας και εμείς σαν
μικροί ονειροπαρμένοι ήρωες, δεν καταφέραμε να του επιστρέψουμε το
φως που κλέψαμε για να υμνήσουμε την παρουσία του ξανά.
Μα μη φοβάσαι, αγαπημένη μου, που σαν κομμάτια θα πέφτουν τα
δάκρυα του τόπου που πατάμε, γιατί εμείς αγκαλιά θα τραγουδάμε το
νόημα της ζωής, σαν εκείνα θα μας συνεπαίρνουν στο χάος του απείρου.
Βαστώ στα χέρια μου ένα κομμάτι από ένα αστέρι που φάνηκε να με
προειδοποιεί, είναι τόσο φωτεινό που πολύ φοβάμαι ότι, αν θα
συνεχίσω να το κοιτώ, θα ζηλέψεις μάτια μου, σαν θα έρθεις να μας
συναντήσεις.
Θα έρθω να σε βρω, αν δεν τολμάς εσύ, για να στο χαρίσω· ίσως αυτό το
τελευταίο δώρο, στο τελευταίο μας λεπτό θα είναι σαν ένα μονόπετρο
της πιο ωραίας πρότασης όλου του κόσμου.
Και να που τώρα τα βουρκωμένα μου μάτια, σκιαγραφούν μες στην
απουσία την ηχηρή μα τόσο γαλήνια αγγελική σου παρουσία, τρέμω,
μήπως καταλάβεις ότι με τρομοκρατεί η κατεστραμμένη εικόνα γύρω
μου, σαν θα πρέπει αλώβητος με όσο πιο δυνατή φωνή έχω να σου
τραγουδώ για την ξαστεριά που αντικρίζω, χορεύοντας μαζί σου, ενώ
εκείνη χάθηκε μες στην ομίχλη και τη σιωπή μιας επικής παράστασης
ενώπιον μας.
Κράτησε μου το χέρι και εγώ θα υποκλιθώ εμπρός σου γενναία, για να
καταλάβεις πως ενώ όλα γύρω μας μετρούν βασανιστικά λεπτά πριν την
35